Μου άρεσε, αλλά σαν νέα στο χώρο δεν κατανόησα κάτι και θα ήθελα αν μπορείς να μου απαντήσεις. Αρχικά στο κείμενο - κάτι που δεν το έχω ξανασυναντήσει- αρχίζω με ένα ύφος κάπως "εγωιστικό", ότι όλοι αυτοί οι κόσμοι φτιάχτηκαν για εσένα, κάνω λάθος;;; Μπορεί ένα άτομο - και όχι συγκεκριμένα εσύ- να το πει αυτό;
Έπειτα υπάρχει σιγά σιγά η αντίθεση, το σκέφεσαι και "κινείσαι" σύμφωνα με τη ζωή, που κάθε νέο χτύπημα μας προσγειώνει όλο και περισσότερο στην πραγματικότητα και χάνεται το όνειρο;;;
Τέλος -και λόγω πρωσοπικού ενδιαφέροντος- θα μπορούσε να συγκεκριμενοποιηθείς λίγο σε τι ακριβώς αναφέρεσαι εδώ:Δεν κλέβεις άραγε
Στο χαμόγελο της
Όταν σου εμπιστεύεται το είναι της
Την ακέραια ηδονή
Της απόρριψης;
Συγγνώμη αν σε ενοχλούν οι απορίες μου.
Σε ευχαριστώ
Και πάλι συγχαρητήρια για τον λυρισμό σου...
*************************************************************************
Αγαπητή φίλη Σοφία, παρότι δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα να αναλύω αυτό που βγαίνει ως μετάλλευμα από τα έγκατα του είναι μου και παλεύω τις περισσότερες φορές να το ‘φορμάρω’ και να το διευθετήσω σε μια κόλλα χαρτί –φαντάζομαι κάπως έτσι μάλλον συμβαίνει σε όλους που βρίσκονται στην περιπέτεια της γραφής-, θα το προσπαθήσω… έχουμε εμείς, ως ‘βασιλικό γένος’, ως ‘άρχοντες και συμ-βασιλείς’ της Κτίσης, έχουμε μια –επίκτητη πιστεύω και όχι έμφυτη- αλαζονεία, μια έπαρση, μια οίηση, μια αίσθηση κυριαρχίας… μια κληρονομημένη και βαθιά νοσηρή νοοτροπία πως όλα έγιναν για μας, πως όλα λειτουργούν, υπάρχουν και διαιωνίζονται επειδή εμείς υπάρχουμε και άρχουμε και το θέλουμε [ακόμα και στον Εσωτερισμό, δυστυχώς, θεωρίες όπως του Κρόουλι, βλέπε η περίφημη ‘ΤΗΕΛΕΜΑ’ κλπ, τελικά συνέβαλλαν αρνητικά στην παγίωση της βιοφιλοσοφικής αριστοκρατικής θεώρησης της ίδιας της ζωής ως υπηρετούσας των ανθρωπίνων αναγκών, ακόμα και στο μεταφυσικό επίπεδο!!!, αλλά είναι ένα τεράστιο θέμα που ίσως αναλύσουμε κάποτε]… πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από παιδιά και διαβάσαμε στις εγκυκλοπαίδειες την περίφημη και άθλια φράση ‘η κατάκτηση της Φύσης’, λες και η Φύση υπάρχει για να την διακορεύουμε και να την κατακτάμε κατά τα κέφια μας εμείς… σήμερα, όταν παρακολουθώ παραστάσεις από Τσίρκο, με πιάνει θλίψη και μελαγχολία… τα ζώα δεν υπάρχουν για να κάνουν τους καραγκιόζηδες, για να σηκώνουν τα πόδια, να πηδάνε στεφάνια, να χορεύουν στα δυο πόδια για να χασκογελάμε εμείς… περήφανα και όμορφα ζώα στην υπηρεσία των ‘κατακτητών’ τους, των βασανιστών τους… Πλατείασα λίγο, φλυάρησα αλλά, καταγωγικά λειτουργώντας και σκεφτόμενη θα δεις τις αναλογίες και στις ανθρώπινες σχέσεις… πολλές φορές έχουμε την πεποίθηση ότι ο άλλος υπάρχει για να είμαστε καλά εμείς, ο άλλος γεννήθηκε για να συναντήσει εμένα, ο άλλος είναι ευτυχισμένος όταν είμαι εγώ και του απαγορεύεται να είναι αλλιώς όταν εγώ είμαι κατηφής ή δυστυχής… δεν αναγνωρίζουμε πολλές φορές το δικαίωμα της άρνησης στον άλλο, το δικαίωμα της επιλογής, το δικαίωμα να συνεχίσει χωρίς εμάς… λες και όταν εμείς πάψουμε να υπάρχουμε ο ήλιος θα σβήσει και τ’αστέρια θα χαθούν από το στερέωμα… Κάποιος φιλόσοφος είχε πει κάποτε πως εκείνο που του φαινόταν αδιανόητο ήταν πως την επομένη του θανάτου του όλοι θα πήγαιναν κανονικά στη δουλειά τους, τα παιδιά θα έπαιζαν στους δρόμους, οι άνθρωποι θα συζητούσαν καθημερινά πράγματα, τα χαμόγελα θα ήταν όσα και πριν… τούτη η σκέψη, η επίγνωση, η ΑΛΗΘΕΙΑ, βαριά σαν ατσάλι, τον έριξε σε κατάθλιψη αλλά και τον έβγαλε σε μια φωτεινή απλωσιά αυτογνωσίας… συνειδητοποίησε το μέγεθός του, την ασημαντότητά του, τις συντεταγμένες του… ισορρόπησε… Επαναλαμβάνω, λειτουργώντας με το εργαλείο της αναλογικότητας θα ταξιδέψεις μέσα στους στίχους… ελπίζω να σε βοήθησα… Έτσι ακριβώς ερμηνεύεται και η σειρά των στίχων που σε ενδιέφεραν περισσότερο… ακόμη και στην από καρδιάς, ολόψυχη και ακέραιη αποδοχή, στο ολοκληρωτικό δόσιμο του άλλου, εμφωλεύει η πιθανότητα και η δυνατότητα ίσως και η βεβαιότητα της απόρριψης, της μελλοντικής άρνησης, του χωρισμού… κανείς δεν δέχεται εύκολα να το επεξεργαστεί προκαταβολικά, να το υιοθετήσει ως δυνάμει πραγματικότητα –κατανοεί την αλήθεια του αλλά αρνείται την πραγματικότητά του πάει να πει… έτσι δεν είναι; Να έχεις μια όμορφη και δημιουργική χρονιά φίλη μου… sailor
**********************************************************************
Θα κάνω μια προσπάθεια και εγώ ο ερασιτέχνης και ασήμαντος, που προσπαθώ να γράψω Ποίηση, που ίσως σε βοηθήσει Σοφία, να ερμηνεύσω κάπως τα ανερμήνευτα……….
Η Ποίηση είναι πολύ βαθιά έννοια που λίγοι ίσως μπορούν να νοήσουν…….
δυστυχώς……… Και καλό και κακό αυτό……. Ίσως χρειάζεται Παιδεία – Ανύπαρκτη – Ίσως…… ίσως…… Ίσως…….. αλλά μη μακρηγορώ γιατί θα πρέπει να γράψω Τόμους……..
Λοιπόν, όταν ένας Ποιητής παίρνει το χαρτί και την πένα και αποφασίζει να γράψει, τότε να ξέρεις ότι έχει « καεί », έχει πεθάνει και έχει αναστηθεί σε μια άλλη ζωή…….. Αλλά μη σε μπερδεύω, και εξηγούμαι τι εννοώ, όσο πιο απλά και κατανοητά μπορώ, αν και αυτό είναι φοβερά δύσκολο, όπως λέει και ο Αντώνης
« δεν είναι το ευκολότερο πράγμα να αναλύω αυτό που βγαίνει ως μετάλλευμα από τα έγκατα του είναι μου…… »
Η Ποίηση δεν είναι ούτε περιγραφή, ούτε στίχος - όχι ομοιοκαταληξία – ούτε έκθεση ιδεών, ούτε λόγος. Είναι Ο ΛΟΓΟΣ……. ( ….. Και Ποιητής των Όλων – Αγία γραφή για το Θείον ). Όποιος θελήσει να γράψει Ποίηση, ( όχι τραγουδάκι ), πρέπει να πετάξει πρώτα το εγώ του, το είναι του, την ψυχή του, στα σκυλιά, στον βόθρο της ύπαρξης… να διαλύσει τα κομμάτια του, να πονέσει, να ματώσει, να πεθάνει και να αναστηθεί, να ζυγώσει τον ήλιο τόσο κοντά ώστε να καεί……. Τότε είναι έτοιμος να γράψει, να συνθέσει τα κομμάτια του, να πετάξει τα άχρηστα υλικά της ψυχής του, να κρατήσει μόνο τα γόνιμα και καλά και να αναστηθεί και πάλι…….
Βέβαια όλα αυτά είναι αλληγορικά όπως καταλαβαίνεις…… συμβαίνουν ΜΟΝΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ. Η Μεγάλη έκρηξη γίνεται εσωτερικά στην ψυχή του ανθρώπου, και μάλιστα στο Κέντρο της, στον Πυρήνα της…….. Εκεί που υπάρχουν ο Πόνος και η Αγάπη, η Ζωή και ο Θάνατος, το Καλό και το Κακό Εγώ μας…………
Εκεί λοιπόν καίει ο Ήλιος που προανέφερα……..
Ας πάρω ένα παράδειγμα για να με καταλάβεις……. Σε ένα δικό μου ποίημα – Τις μνήμες μου αγναντεύω – γράφω κάπου…
…. Και γέλασα που τώρα πια
και κάστρο είμαι
και ιστός
και φάρος
και ιδέα
και κατοικώ ίδια σπηλιά
μ’ αυτή του Προμηθέα…….
Κάποιος ίσως διαβάζοντας αυτούς τους στίχους μπορεί να πει : Τι σαχλαμάρες λέει τώρα αυτός ο τρελός………
Βέβαια δεν έχω την δυνατότητα να κάτσω και να του εξηγήσω……. ( Αλίμονο αν γινόταν κάτι τέτοιο στην Ποίηση )…… Ότι αλληγορικά οι στίχοι αυτοί έχουν γραφτεί μετά τον Θάνατο…… Τότε που η ύλη σκόρπισε πλέον και βιώνει την ζωή ως Γαία……. Κλπ…..κλπ….. ( γι’ αυτό είπα ότι είναι φοβερά δύσκολο σε έναν απόλυτα περιορισμένο χώρο, όπως εδώ , να κάνεις ανάπτυξη τέτοιων υπαρξιακών θεμάτων…….. ). Δεν ξέρω αγαπητή Σοφία αν κατάφερα κάπως να εξηγήσω και να απαντήσω στις απορίες σου, ή μήπως και σε μπέρδεψα περισσότερο που το απεύχομαι !! Δεν υπάρχει θέλω να σου πω ΕΓΩΙΣΜΟΣ στην Ποίηση γιατί ο Ποιητής δεν γράφει μόνο για τον εαυτό του ή μάλλον δεν γράφει καθόλου για τον εαυτό του. Το Εγώ του ποιητή είμαστε όλοι εμείς οι ζωντανοί προσωρινοί και περαστικοί διάττοντες της Προσωρινής Ζωής…… Που πορευόμεθα για ΤΗΝ ΖΩΗ……..
Nikos Stylianoy
*******************************************************************
εξαιρετική η ανάλυσή σου Νίκο... γιατί δεν την κάνεις ανάρτηση να την απολαύσουμε στην ολότητά της; θα το ήθελα πολύ... SAILOR
********************************************************************
Λέω να μη σου χαλάσω το χατήρι Αντώνη !! Αλλά δεν ξέρω ...... πάλι αν είναι και εύστοχο..... !! Εν πάσει περιπτώσει ..... θα το φτιάξω λίγο .... κάπως .... και λίαν συντόμως θα το δημοσιεύσω αφου το νομίζεις έτσι...... και δεν πιστεύω πάλι κάποιος άλλος να νομίσει ότι κάνω ίσως τον .... έξυπνο !!!
Nikos Stylianoy
*********************************************************************
Έχω να πω ένα πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και σε εσένα sailor και σε εσένα Νίκο… Σας ευχαριστώ που μου προσφέρατε το κλειδί να ανοίξω μια διαφορετική πόρτα. Πράγματι απαντήθηκαν κάποια ερωτήματα μου, αλλά δημιουργήθηκαν και νέα. Ωστόσο μου δείξατε έναν νέο τρόπο αντίληψης. Σοφία
***********************************************************************
Πραγματικά θα χαρώ αν έχεις και άλλα ερωτήματα Σοφία, να τα καταθέσεις μπας και μπορέσουμε να σου απαντήσουμε έστω...... Άλλωστε καλό θα είναι μιας και πρόκειται το Θέμα να αναρτηθεί, ας γίνει μια πιο ολοκληρωμένη ανάρτηση, γιατί πιστεύω ότι δεν απασχολούν μόνο εσένα, τα ίδια ερωτήματα σου πρέπει να έχουν και πολλοί ακόμα......... Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα, που άνοιξες ένα τόσο μεγάλο και δυσκολόπιαστο από όλους θέμα σχετικά με την ΠΟΙΗΣΗ......
Nikos Stylianoy
|
|
στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
