στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Όποιο κι αν είναι το τέλος μου Γλαύκη, όποτε κι αν έρθει, η στάχτη μου, σε ένα γυάλινο βαζάκι από γλυκό κουταλιού, και στην κορυφή ένα μικρό καραβάκι. Και στο άσπρο του πανί δύο θαλασσιές λέξεις, « Ανιχνευτής δακρύων » πλημμυρισμένες από γαλάζια συναισθήματα, με την ελπίδα ότι η στάχτη ‘’ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΠΛΕ ‘’ για να είναι το μικρό μας καραβάκι…
« Αγκυροβολημένο Αρόδω ».
« Παύλο δεν θέλω να φύγεις, να χωριστούμε ».
» Ούτε κι εγώ γι αυτό ξέρεις τι σκέφθηκα, στη στάχτη να είναι μόνο ο ΠΑΥΛΟΣ, εγώ πριν κλείσει τα μάτια του, θα φύγω, θα πετάξω, γιατί μπορεί ο ΝΟΥΣ, η ΣΚΕΨΗ, η ΛΟΓΙΚΗ να παθαίνουν, το Συναίσθημα… Ποτέ ! Γι αυτό όταν έρχεται στο μυαλό μας κάποιος που έχει φύγει από τη ζωή, το πρώτο πράγμα είναι η εικόνα του… αλλά αυτό που μένει στο τέλος της φευγαλέας ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ανάστασης του…. Είναι τα ‘’ Τα συναισθήματα του ‘’. Αυτά κρίνουμε, αυτά οικτίρουμε, αυτά ζηλεύουμε…. Αυτά γουστάρουμε !
» Γιατί το συναίσθημα είναι η Αθανασία του ανθρώπου, το δε δάκρυ η Ανάσταση των συναισθημάτων.
» Γι αυτό σου λέω Γλαύκη, θα του ξεφύγω, θα ξεγλιστρήσω… όπως ακριβώς ένα δάκρυ που αποχωρίζεται τα μάτια… Εγώ θα είμαι « το δάκρυ του ΠΑΥΛΟΥ… » .
» Κι εγώ το ίδιο ! Γιατί αν η Κυμοθόη είναι το Συναίσθημα, εγώ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ.
» Να πούμε στην Κυμοθόη να ‘’ τα βάλει ‘’ σ’ ένα άσπρο γυαλιστερό κογχύλι και μετά στο μικρό καραβάκι με τ’ άσπρα του πανιά… κι όταν ρωτάει η Γοργόνα τι έγιναν η Γλαύκη και ο Παύλος, να της απαντάει χαμογελαστά : ‘’ Είναι καλά, είναι για πάντα μαζί ! Έγιναν ένα δάκρυ ‘’.
» Σαν παραμύθι ακούγεται Γλαύκη… Ναι, αλλά αν ο μύθος παραμένει ζωντανός ( Γλαύκη ) το παραμύθι θα διαβάζεται συνεχώς και που ξέρεις, μπορεί να βγει Αληθινό ! Εσύ μου είπες ότι για να κυλήσει ένα δάκρυ…
Χρειάζονται πάντα ΔΥΟ !
Παύλος Μ.