Στο σταυροδρόμι των ανέμων,
που χρόνια μάστιζαν τα στήθια μας
Συμφιλιωθήκαμε, εμείς που
Διωγμένοι απ’ το στερέωμα των φεγγοβόλων επιτυχιών
Αδικημένοι, σταθήκαμε στην κορυφή της απελπισίας
και τραφήκαμε φρικτά στα βαλτοτόπια
της αδικίας και της απόγνωσης.
Ακούσαμε τα όνειρα μας να κλαίνε
όταν το μόνο που θέλαμε να πούμε ήταν… ότι αγαπάμε.
Συμφιλιωθήκαμε
κάνοντας με τα χέρια μας αλυσίδα
και τα κορμιά μας ανθρώπινο τείχος
ενάντια στην αχαριστία και την σκληρότητα
ενάντια στις προσδοκίες του σκυμμένου πλήθους
με τις παρωπίδες και τις πομπώδεις φράσεις.
Ανέμισαν τα μαλλιά μας ,λάβαρο της νίκης
που κερδίσαμε όταν
αποστάτες , ελευθερωμένοι πια
προστατέψαμε τον μοναχικό χορό μας
από τα αδάκρυτα βλέμματα
και τα αγέλαστα πρόσωπα……