Πρόσωπα ωχρά, κουρασμένα σε αγρύπνιας θλιμμένο...
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΤ
Πρόσωπα ωχρά, κουρασμένα
σε αγρύπνιας θλιμμένο
τραγούδι αφημένα.
Αρρώστιας βασανισμένα κορμιά ,
ριγμένα σε κρεβάτια
λευκά, σιδερένια.
Μέρες να μην περνούν
με βλέμματα χαμένα σε
ορίζοντα άδειο.
Χωρίς γιατρειά
πληγές που αιμορραγούν
με ελπίδες μάταιες.
Ζωή …ικεσία βουβή
σε θαλάμους θλιβερούς
λυπημένους.
Άυπνες νύχτες
με τ’ουρανού τα σύννεφα
σκόρπια και μαύρα.
Δρόμοι σκοτεινοί,
κεφάλια σκυμμένα και μάτια
στεγνά, σκουριασμένα.
Ποιός το αποφασισμένο
της Μοίρας τo βήμα θ’αλλάξει ;
Ποιος το ανάστημα θα σηκώσει
να δει ,να φωνάξει
ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ;