Η απέναντι όχθη

Τα βλέφαρα έκλεισαν μαζί με το φως του ήλιου
που έφυγε γρήγορα πίσω απ’ το βουνό,
σβήνοντας τη μέρα.

Παρασύρθηκα μαζί του καθώς άρχισε
να φτερουγίζει η νύχτα στα κύματα.
Την ακολούθησα και την άκουσα ν’ αναστενάζει
καθώς χαμήλωνε το σκοτάδι της
στα ανοιχτά παράθυρα των ανθρώπων.

Πρόσωπα στιλπνά, ταλαιπωρημένα, απογοητευμένα,
χωρίς έκφραση, κέρινα, λυπημένα.
Άκουσα τον ψίθυρο του πόνου που έβγαινε
μαζί με την ανάσα τους,
και διάβαινε απ’ τις ανοιχτές πόρτες
στον έρημο δρόμο,
με τους τελευταίους διαβάτες της νύχτας,
που κουβαλώντας στους ώμους
τα σακιά με τα προβλήματα
γοργό το βήμα,
βιαζόντουσαν να τρυπώσουν κι’ αυτοί
σε κάποιο δωμάτιο,
να πονέσουν με την ησυχία τους, μόνοι,
να ξεσπάσουν στην πικρή σαλιωμένη ανάσα,
στο κλάμα της ψυχής τους, στη θλίψη τους,
χωρίς να τους βλέπει κανείς,
γιατί κι’ ο άλλος, κούρνιαζε λυπημένα
στη σιωπή του, ακολουθώντας
την ιστορία του.

Ξάπλωσα αγκαλιά με την μελαγχολία
σ’ ένα κρεβάτι κι’ αποκοιμήθηκα μαζί τους.

Με ξύπνησε το πρώτο φως,
που μπήκε λαχανιασμένο,
απ΄ την σχισμή της κουρτίνας,
αγκαλιάζοντας το πρόσωπο μου,
φωτίζοντας το παλιό ημερολόγιο στον τοίχο.

Άλλη μια εβδομάδα ξεκινά.
Νευρικό άνοιγμα των συρταριών,
τσαλακωμένα, ανόρεχτα ρούχα να φορεθούν.
Βρύσες που τρέχουν,
μπερδεμένα δάχτυλα να τις προλάβουν.
Και το σαπούνι πάντα να γλιστρά,
πανικόβλητο.

Ρολόγια που κοιτούν τις καμπάνες
και διορθώνουν την ώρα.
Ακανόνιστα βήματα,
στα κορδόνια,
με το πρόχειρο δέσιμο.

Επέλαση..
Ψωμί που περιμένει
να έρθει το μεσημέρι
για τους τυχερούς.

Κοπάδια που βελάζουν
στην γλώσσα τους.
Αιτήματα,
αμαρτήματα.
Άλλα σιωπούν γιατί κατέχουν
κι’ απλά κουμπώνουν
και το τελευταίο κουμπί
στο γιλέκο τους.

Καθρέφτες θαμποί από αχνό,
αντικρίζουν το φως
και ψάχνουν την ιστορία
κοιτώντας τις μνήμες τους.

Οι κοινωνίες τρέχουν να προλάβουν,
να φτάσουν στο αδιέξοδο
που πάντα κλειστό,
τις περιμένει.

Και τα σύννεφα βαριεστημένα πια,
τρέχουν στα βουνά
να βρέξουν, να χαρούν,
να κυλιστούν στο χώμα.

Η επανάληψη αλαζόνα
διαμαρτύρεται,
σπρώχνει,
κεντρίζει το τίποτα
για να συμβεί το κάτι,
να γελάσει ειρωνικά,
ανακατεύοντας τα πρόχειρα,
μασουλώντας την μαστίχα,
του Δήθεν.

Ο πόνος έχτισε τα καμπαναριά,
για να τον κουδουνίσουν δυνατά,
θέλοντας να κυριαρχήσει
γέμισε όλα τα βουνά,
για ν’ ακουστεί παντού.

Σε αντίδραση,
μια κολυμβήθρα γεμάτη νερό
πάντα περιμένει χαρούμενη
να βρέξει, δίνοντας την ευχή της,
στο ξεκίνημα.
Πού πάντα ξεκινά με κλάμα
και τελειώνει με κλάμα.
Κι’ εγώ πάντα να διαμαρτύρομαι
στο γιατί και στην χαρά
και στο στερνό αντίο,
γιατί ήρθε η ώρα να κλάψω κι’ εγώ
και να φύγω,
μαζί με το σκοτάδι που έρχεται,
γιατί μόνο έτσι θα περάσω
στην άλλη όχθη,
για να βρω το φως,
και να ζήσω για πάντα μαζί του.

Νίκος Στυλιανού