Ανάσες που τρέχουνε, ακολουθώντας τα βήματα.
Φλόγες σκέψεις, που πέφτανε στους πάγους πεισμώνοντας την φύση,
π’ απλώνονταν αμίλητη.
Λέξεις που σμίλευαν τα’ αγάλματα, εκθειάζοντας την αιώνια γύμνια τους.
Βλέμματα μπερδεμένα, ανακατεμένα μ’ απορία και θαυμασμό.
Χιτώνες βρώμικοι, που έψαχναν τις σελίδες της ιστορίας,
για να μπουν στην σειρά τους.
Αγάπες που έτρεμαν κι’ έκλαιγαν, αναζητώντας το μονοπάτι,
που πέρασε η χαρά τρέχοντας και χάθηκε, χωρίς να τις κοιτάξει.
Βήματα που κόνταιναν όσο λιγόστευε η ζωή.
Κοίταξα το κατώφλι που με περίμενε
κι’ άφησα το νόημα να το πατήσει πρώτο.
Τρόμαξα καλώντας την απόφαση να βοηθήσει.
Μα είχε φύγει μακριά αφήνοντας με μόνο.
Και μόνος και ανήμπορος κυλίστηκα στο χώμα.
Το άφησα να μ’ αγγίξει, να με τυλίξει, να με σκεπάσει.
Το άκουγα να μου μιλά.. και γνώριζε τα πάντα !
Εδώ ! Κατώφλι πύλης ανοιχτής και πόρτας κλειδωμένης.
Εδώ ! Του τέλους η αρχή και η αρχή του τέλους.
Εδώ ! Λιωμένο βούτυρο μόνιμης συνταγής.
Εδώ ! Αρρώστιας ο καημός και πόνος ματωμένος.
Εδώ ! Που τέλειωσα εγώ, έρχονται σμήνη τα πουλιά και κύματα του ήλιου,
γλυκά πικρά κι’ ανάλατα τραγούδια του ανέμου.
Εδώ ! Σταυρός σηκώθηκε κι’ άρωμα από θυμίαμα.
Εδώ ! Γεράνια φύτρωσαν, ζουμπούλια και τσουκνίδες.
Εδώ ! Που τέλειωσα εγώ αγέρας να φυσάει,
να φέρνει δάκρυα οργής, στοργής, χαράς και λύπης.
Υπόσχεση να κάθετε μεταξωτά τα ρούχα,
τραγούδια να προβάλουνε δειλά και να κρατούνται.
Κόρες θολές να σπρώχνουνε, κρατώντας την κοιλιά τους.
Λάβαρα να στυλώνονται, μπόρες να τσαλακώνουνε,
κοντάρια τους να σπάζουν.
Σύννεφα που να πλέκονται κλωνάρια του αγέρα.
Σπίθες φουντώνουν, καίγονται, στάχτη τα πεπρωμένα.
Και το κατώφλι νόημα, να το πατήσει πρώτο,
πριν όλα τα’ αδιέξοδα να ντύσουνε το φόντο.
Το χώμα αρχίζει να γελά πλατιά, ειρωνικά.
Ρίζες, σκουλικοέντομα, χορτάρια διψασμένα,
κοιτούν γιαλό τους για να βρουν και συναντούν εμένα.
Νεκρό, γεμάτο με ζωή, που θέλει για να γεννηθεί,
ξανά να δοκιμάσει.
Χωρίς ετούτη τη φορά να κάνει καμιά στάση.
Μα νόημα να το κρατά, κουβάρι να τυλίγει,
ως ότου φτάσει στα ψηλά, κατώφλι να πατήσει,
περάσει το αιώνιο μαζί του για να ζήσει.
Νίκος Στυλιανού