Θυμάμαι…
σε κοίταξα στα μάτια
επίμονα
μα δεν μπόρεσα να σε βρω
γιατί κρύφτηκες μέσα σου..
τράβηξες τις κουρτίνες της καρδιάς
αφήνοντας έξω τους κτύπους
που πονούσαν..
άφησες έξω και εμένα..
Θυμάμαι πόσο κρύωνα..
Πόσο παγωμένος
ήταν ο αέρας..
Ύστερα σήκωσες το κεφάλι
και χαμογέλασες..
Τότε συναντηθήκαμε..
Κοιτάξαμε μαζί
το σύννεφο που παραμέρισε
και φάνηκε ο Ήλιος..
Θυμάμαι…
Πόσο ζεστός ήταν εκείνος ο χειμώνας…
Θυμήσου..
Νίκος Στυλιανού