Η πρώτη μου δημοσίευση στην σελίδα, ελπίζω να σας αρέσει :)
Μια οπή που καταρρέει προς το κέντρο,
τα χείλη της κωνικά ξεραμένα από βροχές και ήλιους.
Αναβλύζει κόπωση και εκτοξεύει δράμια τσουχτερά.
Βλέπεις την λύση στο ταβάνι και θαρρείς θα τραβηχτείς σε βάθος χρόνου.
Μα η κόπωση σε πεθαίνει,
φθείρεσαι κάτω από το κουρασμένο προσωπείο του "όλα καλά".
Θυμάσαι τη σκέψη στο χωριό με την θηλιά,
σκοτεινά μονοπάτια.
Άοπλος Π. , 18/5/16