Σε χάρτες σε γυρεύω
στις χιονοθύελλες της μνήμης
και σε σπασμένους καθρέπτες
όταν το φεγγάρι απλώνει τις παρομοιώσεις του
κι η σιωπή επιστρέφει στα σπάργανά της
πάντα μισός
πάντα βουβός
παντέρημος
στη χλαπαταγή απ’ τις πανοπλίες των ημερών
Να σου πω ένα τραγούδι
που να μοιάζει με φιλί
να σου πω ένα ποίημα
που να τελειώνει σε ήτ(τ)α
να σου πω τέλος πάντων
πως βαρέθηκα τα όνειρα
οι ελπίδες μου τρίζουν
κατακρημνίζονται
μια περιδίνηση πολεμά να με καταπιεί
Χωρίς αέρα
τι άλλο πια να σου πω ;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ