Όταν η νύχτα κορυφώνεται
κι ο χείμαρρος του ύπνου φουσκώνει και ξεσπά
οι μνήμες ασφυκτιούν στη βαθιά τους μήτρα
Ξεπετάγονται
συστρέφονται
κι ανάβουν.
Ψιθυρίζουν
κλαίνε
γελάνε
χορεύουν ασταμάτητα
κι αλλοπαρμένες χυμούν στις αυλακώσεις του πάθους.
Ξεθάβοντας απ’ τις προσχώσεις των καιρών
κατακερματισμένες εικόνες
ώρες κι ώρες προσπαθούν
μες τις παλιές τις παιδικές επαναστάσεις
πως και πώς να λυτρωθούνε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ