στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Συνόδευσαν με πίκρα τη διαπίστωση που επαναλαμβάνεται καθημερινά κάθετα και οριζόντια κάνοντας ακόμα και το ζάπινκγ πιο ενοχλητικό και επώδυνο κι από τα τσιμπήματα του κουνουπιού. Του κοινού κουνουπιού, γιατί τώρα μιλάμε για το μολυσματικό και θανατηφόρο κουνούπι που σέρνει τον επικίνδυνο ιό Thasexekanostoxreos που ήδη μεταλάχτηκε στον θανατηφόρο Hrostasthapethanisxoriseleos.
Και ο φορέας δήμιος σε πρώτο πλάνο με τους φουκαράδες σκυμένους γύρω του να δηλώνουν υποταγή και να μοιάζουν με μουντζούρες στον καμβά με μπανκγράουντ τον ιερό βράχο που στέκεται αιώνες και αιώνες η Ελλάδα σκορπώντας το φως στον κόσμο, έως ότου ο δήμιος να κατεβάσει τον διακόπτη. Τώρα. Γιατί την πρώτη φορά το ματωμένο δολοφονικό του χέρι έμεινε μετέωρο να στάζει μόνο αίμα… αίμα αθώων…. ΑΘΩΩΝ…. Ελλήνων….. το ακούς ? Ξαναάκουσε το λοιπόν αφού κάνεις πως το ξέχασες…. Και τα Δικαστήρια σιωπηλά κλειστά…. σβησμένα τα φώτα και οι αστυνόμοι να πηγαίνουν και να έρχονται με τον φόβο μήπως ανοίξει κανένα παράθυρο, κανένα πατζούρι και προβάλει το κοκκαλιάρικο αλλά περήφανο χέρι του άρρωστου κι εγκαταλειμμένου, όχι για να ζητήσει βοήθεια, αλλά για να απλώσει την παλάμη ανοιχτή με τα δάχτυλα αραιά για να περνάει το φώς που αν και ημιθανής προσφέρει άπλετα στον σκοτεινό επισκέπτη - δήμιο του.
Νίκος Στυλιανού
Απρίλιος του 14
