στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Τι πεθαίνει με το που γεννηθεί;
Η ποίηση απαντούσα βεβιασμένα
Τραγουδάνε μελαγχολικά άσματα οι σταγόνες
απελευθερωμένες από τα διαιώνια δεσμά της ύπαρξης
τα υγρά δάχτυλα παρότι κουρασμένα γυρεύουν σαστισμένα
τις μακριές βλεφαρίδες που σαν χορδές φτερούγιζαν
στο χέρι του σκυθρωπού μουσικού..
Έτσι οι παλάμες κλείνουν, παριστάνοντας τις γελοίες πάντοτε γροθιές
λησμονώντας το πεταλούδισμα των πιο φωτεινών μαύρων ματιών
μα με μια έκλειψη ζοφερής φαντασίας
ανοίγουν σαν κελύφη χτενισμένων τεράστιων κοχυλιών
που αναδύουν μέσα τους το αίσθημα της απουσίας..
Γραμμές που ρέουν μέσα τους αφινιασμένα παιδικά δάκρυα
γλιστράνε στο παρκέ πάτωμα
αυτοκτονώντας μαζί με τις εκκωφαντικές ανάσες που ταχύρρυθμα έπνεαν
κάτω απο την σαρκοβόρα ευτυχία
Σκισμένα αγγίγματα στοιχειώνουν τους τοίχους
που θροίζουν σαν ανοίγουν τα παράθυρα
και εξανεμίζεται η καυτή μυρωδιά σου.
Νότες δραπετεύουν απ’το στέρνο
νότες που σίγησαν αέναα
ξεγελασμένες από τον λάγνο αγέρα..
βλέπεις αθώες και αυτές έτρεξαν να τον αγγίξουν
μα στην ανέμελη γλυκιά τους αγωνία
αγγίχτηκαν από κοπάδια ανθρώπινα
που τόσο απεχθάνονταν
και εγώ θεέ μου τα μισώ
μην μου θυμώνεις…
Την νύχτα σαν πέσανε τα μάτια μου πια ξηραμένα
γύρισαν ελάχιστες και ξεσκισμένες..
τρύπωσαν κρυφά μέσα μου
εκεί που παντοτινά θρέφονταν και αναπτύσσονταν
προσμένοντας καρτερικά με το σιωπηλό πιάνο
που τους υποσχέθηκα να σμίξουν..
Η φωνή σου τις ηρεμούσε
τα άγρυπνα βράδια που με ρωτούσαν θλιμμένα
αιμοδιψείς απορίες,
τις πλάνεψα πως είμαι εσύ μα δεν κατάφερα ούτε τούτο,
μόνο ένα πραγμάτωσα να τους το πω..
Τι πεθαίνει με το που γεννηθεί;
Η ποίηση απαντούσα βεβιασμένα
και τις έπαιρνε γλυκά ο μορφέας.
Το πρωινό κατέφτανε τόσο νωρίς
διαχέοντας την γεμάτη σπαστικότητα ελπίδα
και εμείς πιασμένοι χέρι χέρι κατρακυλούσαμε στο δρομάκι
πληγωμένοι απο ορδές κερασένιων φιλιών
κυνηγημένοι απ’τον κόσμο των νοσηρών
βρίσκαμε κρυσφήγετο στο παγκάκι των άγριων ηθών.
Ποδοβολητά ακούστηκαν και πυροβολισμοί..
τα ήθη πετάξαν βεβιασμένα αφήνοντας πίσω τους
έναν μικρό νεκρό ελέφαντα και μια νεαρή γεμάτη ζωτικότητα γαζέλα......
τέλος
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE