στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
πιθανώς να υπάρχουν ανίατες ασθένειες
αλλά όσο κρατάς τη ματιά μου
και κρατώ το ανώλεθρο στο φιλί σου
δεν ηττηθήκαμε ακόμα...
Έτσι είναι το αν-απόφευκτο
έτσι μαθαίνεις να δρας
χωρίς να αφήνεις ίχνη
αν είναι όχι να επιβιώσεις
αλλά να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή
να μην πεθάνεις μισός και σκωληκόβρωτος
κι αν είναι να μάχεσαι ως το τέλος
να μην έχεις διεκπεραιώσει το βίο σου
στην Καβαφική μελαγχολία του ασήκωτου φορτίου
αγαπώντας όσα αναζήτησες
και αναζητώντας όσα αγαπάς…
Καμιά φορά
εξοικονομώντας λίγη ακόμη αθανασία
δεν το κατάλαβες ότι είσαι παρών
στο ίδιο σου το μνημόσυνο…
και έχεις ένα πλατύ χαμόγελο
όπως την ημέρα που σε επισκέφτηκαν
και σου ανακοίνωσαν ότι δεν έχεις πια άλλο βλέμμα
πως όλο έχει γίνει αίμα
και κυλάει στις φλέβες σου…
αλλά ήρθε με το χαμόγελο και μια γρήγορη σκιά
και σε άγγιξε σαν παγωμένη τύψη
και ξέρεις πια πολλά που χτες δεν ήξερες
και στέκεσαι αγέρωχος
και κοιτάς στον καθρέφτη της ψυχής σου
ένα παιδί που αρνείται να ευτελίσει το άπειρο
ψάχνοντας για όνειρα στο πεπερασμένο…
είμαι μαζί σου
αν δεν το κατάλαβες…
σε τούτο το καθρέφτη…
Νοέμβ 08