Αιχμάλωτοι δυό αετοί
χαλκάς τους δένει τα φτερά
δυό πήχες.
Σέρνονται στην γη .
Μεταλλαγμένη η ανδρειά
σ' ημερωσύνη
Δεν είν πουλιά ταπεινοσύνης.
Κι αναρωτιέμαι πως μπορούν
ναν 'στερημένοι τους αιθέρες.
Οι βασιλιάδες τ 'ουρανού
κι οι λεβεντιές δεμένες.
Μολύβι ,ζύγι τα φτερά
σαν να πετάξουν δεν τ' αφήσεις.
Ίσως δεν σε πειράζει η σκλαβιά
σαν λευτεριά δεν έχεις ζήσει.
*