στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
εμπνευσμενο απο την 7η σφραγιδα του Ingmar bergman
Εχτες αργα, του ρολογιου
σταματησε ο χτυπος,
βαθια ομιχλη του χαμου,
μαρμαρωσε ο κηπος,
Στο τζακι μεσα η φωτια,
χλενη φορεσε μαυρη,
και μια βαρια κακοτυχια,
σηκωθηκε, αιμα να΄βρει.
κι οπως στην πολυθρονα μου,
χανομουνα στις σκεψεις.,
τα ουρλιαχτα του αιωνα μου,
εντυναν λες.. τις λεξεις.
Στο παραθυρι, σαστισα,
απ΄την ανατριχιλα,
θαρρεις στις λευκες της αυλης,
πως πεθαιναν.. τα φυλλα.
Κι αρχισε ανεμοθυελλα
κι ο αερας ΄φερνε τρομο,
..πλησιαζαν πατημασιες
΄στου κηπου μου, το δρομο.
Και΄κεινη η αισθηση η πικρη
που ΄χεις.. πριν να πεθανεις,
εμοιαζε τωρα σαν.. μικρη
στον τρομο μπρος ,που έφανη..
Της πορτας το κουδουνισμα
φερετρου εμοιαζε ηχος..,
μα ακομα περισσοτερο.
κεινη η μορφη,..στο ημιφως.
και οπως, αποκριθηκα,
σκουριασε λες το βραδι,
λες και αμεσως κριθηκα,
απ΄τους κριτες του αδη..
Κι απεναντι απ΄του κεριου΄..
τη φλογα την πανωρια..
καθισε και αποκριθηκε..
σκια μαυρη, πελωρια.
-..Απο τις νυχτες του ουρανου
ετουτη ειν΄η πιο μαυρη,..
μαυρα μαντατα ετυχε..
το ριζικο σου να΄βρει.
Και ταξιδιωτης γινεσαι.
χωρις ρουχα ,μαζι σου..
στο τιποτα αφηνεσαι..
και χανεις..την ψυχη σου.
Κι απο τον κρυο τρομο σου..
θα εχεις απαρτιες..
μοναχα για το δρομο σου,
φορα τις ..αμαρτιες.
Ετσι μου μιλησε η σκια,
τα πενθιμα τα λογια
κι ο χρονος εστεκε βουβος,
στης νυχτας τα ρολογια.
Μα πριν στο τιποτα χαθω
και πριν λιποθυμησω,
μπροστα του πηγα να σταθω
και λογια να μιλησω.
--Δως μου μοναχα ,σου ζητω
λιγο πριν μ΄αποκτησεις..
την ευκαιρια,Σκοτεινε ,
για τις ζωης της κτισεις.
Και ευθυς , ο μαυρος καλχασμος
αντηχοισε στο δασος,
και παγωσε κι ο σκασμος,
απ της ζωης.. το θρασσος
--...Μ΄ αφου ακομα αψηφας
τη νεα σου πατριδα..
παιξε λοιπον τον ταφο σου..,
σε τουτη την παρτιδα.
Ετσι μου αποκριθηκε
της νυχτας το στοιχειο...
και η ζωη μου κριθηκε
σ΄ασπρομαυρο κρυφτο.
Και κινησα τα πιονια μου
λευκα, που παιζαν πρωτα..
και κεινος χαμογελαγε
και ..παγωναν τα χνωτα.
Μα ηταν παιχνιδι μαγικο..
εμπρος σε ενα κερι.
σε καθε κινηση.. μορφες,
φαινοντουσαν σερι.
Τα πιονα ..ηταν τα λογια μου..
τα αλογα.. οι αισθησεις,
βασιλισσα.. τα εργα μου
και βασιλιας ..οι λυσεις.
Και καθε κινηση λευκη
χαρες ηταν που χτενισα..
και οι μαυρες , τα μαχαιρια μου
και οι ..δαιμονες που γεννησα.
Θαρρεις ..για παντα ,παιζαμε
και ..ζυγιζε , η κριση..
και εμαθα παλι, της ψυχης
πως πρεπει ,..καθε χρηση.
και οταν η νυχτα στερεψε,
και ξυπναγε η φυση
πιονια λευκα απομειναν,
που ειχανε κερδισει.
Με μιας ξανα του ρολογιου
ξαναρχισε ο χτυπος
κι οπως η ομιχλη εφευγε,
κοκκινιζε ο κηπος.
Ευθυς τη νιοτη φορεσα,
και χαθηκ΄ η απορια..
μα.. το στοιχειο αποκριθηκε..
απ την κακοκαιρια....
-- Το δωρο που σου δωθηκε
ξανα να μην αφησεις,
γιατι οταν θα ξαναρθω.
..δεν θα ξανακερδισεις.
