Και όταν
το δειλινό θα βαραίνει
σαν ένα πανέρι γεμάτο
από βροχερή σιωπή
εγώ θα είμαι αυτή
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει,
σαν το κύμα στο ακρογιάλι
που στη ράχη του φέρνει
των δελφινιών τα μυστικά,
πως ο έρωτας κρυφά ανασταίνεται
εκεί σε μια σπηλιά του Αιγαίου.
Και όταν
τρυφερά μας αγγίξει
εκείνη του δειλινού η ώρα
που ο ουρανός αθόρυβα ανοίγει
το μυστικό κουτί της Πανδώρας,,
μην ξέροντας πως ελευθερώνει
το μαύρο από τη μήτρα του Αδη,
εγώ θα είμαι αυτή
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει
μη φοβάσαι
και το φως ανασταίνεται
εκεί στην αγκαλιά των άστρων.
Και όταν
ο έρωτας στο φεγγάρι καθρεφτίζεται,
σαν ένα σπασμένο κόκκινο ρόδι
με σπόρια φωτιάς τις πύρινες στιγμές του,
και η νύχτα παραμάσχαλα
για φυλαχτό θα φέρνει
το τραγούδι του μικρού ναύτη,
εγώ θα είμαι αυτή
που τρυφερά θα σου ψιθυρίζει
τα πιο όμορφα τραγούδια για την αγάπη,
σαν άλλη γλυκόλαλη μούσα που ανασταίνεται
εκεί στο φως κάτω από το φεγγάρι.
Από την ποιητική συλλογή μου
« ΝΥΧΤΑ ΗΝΙΟΧΟΣ »
Εκδόσεις Γαβριηλίδης