στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Χτες το βράδυ άκουσα το κλάμα ενός μωρού
Από το πάνω διαμέρισμα.
Έσπασε τη σιγαλιά της νύχτας
Και σκόρπισε μέσα σε όλο το σπίτι.
Ο μικρούλης ήταν καινούριος στην πολυκατοικία
Και ζήταγε το φαγητό του επιτακτικά
Αδιαφορώντας για τον ύπνο μας.
Συνήθως οι ήχοι της νύχτας που με ξύπναγαν-
Καλύτερα,οι ήχοι της πόλης τη νύχτα-
Οι ήχοι αυτοί μου έφερναν οργή
Και κάποιες βρισιές μαζί.
Μα χτες χαμογέλασα με το μικρό
Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι κι έμεινα ακίνητος.
Κάπως έτσι άκουσα,αιστάνθηκα
Τα βιαστικά στην αρχή βήματα της μάνας,
Το κλάμα να σβήνει στη συνέχεια
Και κάποια απαλά βήματα πάνω κάτω
Να συνοδεύουν ένα γλυκό νανούρισμα.
Κι όταν ακούστηκε το ρυθμικό τρίξιμο
Της ξύλινης κούνιας,ένιωσα υποψία ενός δάκρυ
Μια μικρή μόνο υποψία.
Η μητέρα έφυγε αθόρυβα και-φαντάστηκα-
Ρίχνοντας ένα βλέμμα αγάπης στο παιδί
Λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της.
Η πολυκατοικία βυθίστηκε πάλι στο σκοτάδι μεμιάς.
Η Τίνα έριξε ένα σάλι πάνω στη γύμνια της,
Ο γέρος του τρίτου έπιασε μια παλιά προσευχή
Και οι άλλοι ξανάπεσαν στα κρεβάτια τους.
Σκέφτηκα,είναι αυτή μια από τις νύχτες
Που η μέρα εισβάλλει ξαφνικά και για λίγο,
Αλλά είναι αρκετό να διώξει εφιάλτες
Και φόβους.
Μη μεγαλώσεις ποτέ μικρέ μου φίλε…
Ξάπλωσα πάλι.
Θυμάμαι, λίγα λεπτά μετά,
Η βροχή είχε πάψει να γδέρνει το δωμάτιό μου
Και μια λευκή αμμουδιά είχε πάρει τη θέση της.
Η θάλασσα στην άκρη με καλούσε κοντά της
Και στον πέτρινο μόλο κάτι παιδιά κάνανε ήδη βουτιές…
