Ας πιούμε λίγες μνήμες λοιπόν.
Κουρτίνες, που σκύβουν και απλώνουν στο φως..
Σκαμνιά, που ντύνονται τις ντροπές του κόσμου...
Μα πίσω από την συρόμενη πόρτα χαχανίζουν μόνες τους..
βλέπεις, ανήκουν στο ¨καλό σαλόνι¨"..
Ας πιούμε λίγες μνήμες ακόμα, ή μήπως πολλές;
Του σκασμού
Μπας και χορτάσει η ζάλη μας.
Εκείνη που παθαίνεις με βρώμικα κορίτσια και βρώμικα αγόρια...
Φαντάσου τα!
Εντελώς ντυμένα την άγνοια της αγνότητας τους..
Και οι ουσίες τους,
καθαρές να χύνονται πάνω στα σεντόνια της λεγόμενης προίκας..
Α ναι!
Δεν θα υπήρχε καλύτερη εκδίκηση του "καθώς πρέπει"...
και καλύτερη απάντηση, στα χάδια των ψεύτικων ερώτων...
Λέω να κυλιστώ πάνω στις ρίζες των κελιών μας
Ίσως δω το φως ,που σβησε το χέρι,
εκείνο το Άγιο,
ή
το αποτύπωμα εκείνο,
το αμαρτωλό.
Εμπνευσμένο από το ποίημα Κουρτίνες
της Ευαγγελίας Πατεράκη!