στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Στο τελευταίο σκίρτημα
του πιο αθώου ύπνου,
εκείνου του,
που αποζητούν, ερώτων
..οι μικροί
εφάνη ωσαν υπέρλαμπρη
της θύμησης, σχισμάδα,
στα μέσα της, αυτόφωτη,
στις σάρκες της,
νεκρή.
Κι ως αντηχήσαν οι ευχές
και πίσω απ΄τη σιωπή μου,
ευθύς αμέσως άναψαν,
του δείπνου,
..τα κεριά
ποτίσθη το χαμόγελο
κρασί από της θλίψης,
και δίπλα του τρεμόπαιζαν
κερένια γιασεμιά.
Εχει και πάλι της, σειρά,
πιστή ξανά στην ώρα,
η άυρα της η αλλοτινή
στου ύπνου μου,
..τη σάλα,
ωσάν ξανά θα γεννηθεί,
κι ωσάν ξανά πεθάνει,
κι απομεινάρια της ψυχής
θα πέφτουν,
σαν ψιχάλα.
Κι ως κάθε πάλι πρωινό
ξανά που θα την ψάξω,
έξω οι μυρτιές θα γέρνουνε
σαν σκλάβες,
..στο βοριά,
μέχρι του δρόμου τη στροφή
θ΄αργοπενθεί η ψυχή μου,
κι η λησμονιά ακάλεστη
ξανά,
θα αντιβοά.
