στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Περπάτησα με το σαλιγκάρι στην ίδια πορεία,
σύρθηκα με το φίδι στα χλωρά βούρλα
και σηκώθηκα να τρέξω με την ύαινα,
κοντοστάθηκα απλώνοντας τα χέρια
να πετάξω με τον αετό.
Μα δεν μπόρεσα.
Πάτησα το σαλιγκάρι,
σκότωσα το φίδι
και πυροβόλησα την ύαινα.
Κοντοστάθηκα απλώνοντας τα χέρια
να πετάξω με τον αετό.
Μα δεν μπόρεσα.
Σκάλισα στην πέτρα τ’ όνομά μου.
Μάζεψα όλες τις γραμμές
και τους κύκλους
και τα τρίγωνα.
Έριξα όλα τα αλφάβητα στο ζυμάρι
κι’ ανακάτεψα όλους τους αριθμούς ως το δέκα,
ζυμώνοντας κι’ αγκομαχώντας.
Έβγαλα την πίτα που’ καιγε ακόμα
και την έφαγα.
Ένιωσα να μεγαλώνω, να ψηλώνω,
μα η δίψα με ζάλιζε
κι’ ένωσα τα ποτάμια,
αλλάζοντας τις πορείες τους.
Φούσκωσα τις λίμνες, που ξεχείλισαν
και χάθηκαν, ξεράθηκαν,
στις ρωγμές τις απέναντι,
της ιστορίας.
Που σέρνεται διψασμένη,
για θύματα κι΄ ανθρώπινα ευρήματα,
για πράξεις
και παραλήψεις
και φωνές
και σιδερένιες κραυγές
κι’ ανοησίες σοφές
και πάνω απ’ όλα ζωές,
κάτασπρες, πέτρινες, ματωμένες.
Γελώντας σαρκαστικά.
Κορο’ι’δεύοντας..
Με την πινακωτή χέρι – χέρι,
τραγουδώντας..
Νίκος Στυλιανού