στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η ζωή μας...
Κάμπια που περιμένει να φανταστεί κουκούλι.
Να μεταμορφωθεί χωρίς να μεριμνήσει.
Κι όμως…
Αν υφαίναμε το λάβαρο της ήττας μας
ο θάνατος μας θα είχε νόημα και σκοπό..
Η ζωή μας,
γεμάτη άγνοια.
Ζωντανή μονάχα μέσα από τα πτώματα των δήθεν αγαπημένων
των δήθεν φιλιών,
των δήθεν ερώτων.
Με στερητικά σύνδρομα αιώνων βασανιζόμαστε στο χθες..
αποκληρώνουμε το αύριο
και σαπίζουμε κάτω από τόνους ρυπαρών αμεταχείριστων ρούχων
που πήραμε σε κάποιες εκπτώσεις,
να δικαιώσουμε την ύπαρξη μας…
Μας διαφεύγει η συν-ουσία
των πραγμάτων
και χανόμαστε σε μια ατελείωτη παλινδρόμηση
περιστρεφόμενοι κατά τον άξονα της σπονδυλικής μας στήλης.
Ελλιπής η μνήμη μας.
Επιλεκτική η ανθρωπιά μας.
Συρρικνώνουμε το βέλτιστο,
να μπορέσει να θαφτεί
στα νεκροταφεία των παιδιών.
Χωρίς παλάμες οι ευθύνες μας.
Όσο βαστά η κοιλιά μας
όσο γεμίζει,
είμαστε επαναστάτες…
Νομίζω καμιά φορά
θα ήμασταν πιο ανθρώπινοι
αν γεννιόμασταν φίδια..
Η ζωή μας,
μικρές σύντομες Οδύσσειες
και μια Ιθάκη,
ανέραστη ,
γριά.
Να περιμένει τον Έρωτα
η τον Θάνατο,
να την ανταμώσει..
Τραγικό να διαλέγεις ιθάκες,
αφού πάντα υπάρχουν δρόμοι και θάλασσες...
να κατακτήσεις..
Καλυψώ Διακίδη
