στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω
την μουσική από τους στίχους.
Τις εικόνες από τις αναμνήσεις.
Το αχνό χαμόγελο ενός κοριτσιού
από την ομίχλη στο κρεβάτι μου.
Οι μέρες κάπως έτσι είναι τώρα.
Η χλωμάδα του πρωινού
φέρνει μια ζάλη ξεγνοιασιάς.
Και η ησυχία του δειλινού
τις προσευχές μιας θάλασσας.
Δεν μιλήσαμε ποτέ για ελπίδα
γιατί ποτέ δεν το παλέψαμε.
Η δικιά μας μάχη ήταν εξαρχής
ένας παλμός ξεψυχισμένος.
Αυτό ονομάσαμε συμβιβασμός.
Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό.
Ο κρύος αέρας σπάει λίγο
την ακινησία του δωματίου.
Αχνό κίτρινο φως δίνει ρυθμό.
Και η σκιά μου μοιάζει
να μαζεύεται,να αναδιπλώνεται,
να αλλάζει μορφές στον τοίχο.
Κάποιος φίλος είπε
πάντα είναι χειρότερα όταν ξεχνάς.
Σε αυτό επιμένουν αυτοί οι στίχοι
σε αυτό αντιστέκονται
αυτές οι γραμμές.
Καντηλάκι αναμμένο
σε ένα σκοτάδι που συνέχεια ορμά
με μανία.
Κράτα με σφιχτά
Μην κοιμηθείς πριν από μένα Ηλία...
Όχι αγάπη μου
Ο καπνός από το τσιγάρο
ανεβαίνει σιγά σιγά προς το ταβάνι
χορεύοντας.
Εκεί ψηλά κρέμεται ανάποδα κι απόψε
η ψυχή μου.
Δεν ξύπνησες ποτέ αγάπη μου..
