στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Χωρίς Ανάσα..
Δεν μπορώ να κοιμηθώ..
Έχει τόσο θόρυβο απόψε.
Μικροί συνεχόμενοι τριγμοί
με ανατριχιάζουν.
Είναι οι ήχοι που βγάζουν οι ραγισμένες καρδιές.
Κάποιοι δεν αντέχουν τις φωνές…
Το σούρσιμο που βγάζει μια καρέκλα,
καθώς την τραβάς με δύναμη στο πάτωμα.
Άλλοι..
Το επίμονο κορνάρισμα
του οδηγού που βιάζετε να φτάσει. .και να φτάσει..
Εγώ δεν αντέχω τις κραυγές που βγάζουν
οι μυς..
των καρδιών που ραγίζουν.
Τις ακούω παντού.
Και καμιά φορά…
τις βλέπω!
Ναι…τις βλέπω,
καθώς σωριάζονται στο καναπέ τους,
εξαντλημένες από την προσπάθεια
να. .καταλάβουν γιατί γίνονται χίλια κομμάτια…
Που πας κορίτσι;
Ντύθηκες πάλι την ερημιά.
Και η καρδιά σου τρίζει κάτω από σπασμένα φτερά.
Πόσο ήθελες να είναι αληθινό τούτο το πέταγμα….
Ξέρω…
Ήμουν σκληρή.
Και εσύ…αχ εσύ..
Τόσο τρομαγμένη…
Δεν το ήθελα κορίτσι.
Έπρεπε να σε συγχωρήσω.
Μα δεν μπόρεσα..
Δεν μπορώ να κοιμηθώ απόψε.
Φυσάω τον καπνό, μπροστά στο φως.
Και περιμένω να πάρει μορφή
Η να γίνει
λέξεις .
Να πει κάτι.
Να δώσει μια σιωπή,
μπας και σκεπαστεί
αυτός ο τρομερός θόρυβος.
Η καρδιά σου…
κάνει τον περισσότερο θόρυβο κορίτσι.
Σπάει…έσπασε..
Και η ηχώ,
ακολουθεί κάθε μνήμη που δραπετεύει από τον χρόνο,
σαν ζητιάνος
και σαν φονιάς.
Άφησα το τσιγάρο να καπνίσει τον ίσκιο μου
Τίναξα την στάχτη από τον χρόνο,
που καηκε ερήμην…
Δίχως να προλάβω να δώσω ένα φιλί..
Για αντίο..
Κορίτσι…
Θα ήθελα να σου πω,
πως εκείνη την νύχτα με Πανσέληνο,
Που λέγαμε για όνειρα..
Σπίτια στην θάλασσα…για τον Ποσειδώνα.. για Αγάπη..
Ήταν ΑΛΗΘΕΙΑ!!
Δεν ήσουν άρρωστη..
Μα είχες πυρετό.
Ζωή..
Ανάσα!
Δεν μπορώ να κοιμηθώ απόψε.
Νομίζω πως δεν θέλω καν να κοιμηθώ.
Μαζεύω μικρές φωτογραφίες,
που δεν τυπώθηκαν ποτέ.
Κορίτσι…
Σε μια από αυτές
Γελάς!
Και η καρδιά σου σωπαίνει.
Απόψε…
Εσύ σωπαίνεις..
Και η καρδιά σου,
Κλαίει..
ακόμα κλαίει..
