στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ποιο το νόημα αυτού του ποιήματος ;
Ποιος το διαβάζει; Ποιος το γράφει...;
Λευκά φορέματα κρέμονται απ’τα χέρια του ουρανού
γκρίζοι καπνοί δάγκωσαν
τα παρθένα σύννεφα και
ο γέρος άνεμος λαχάνιασε γυρεύοντάς τα,
μα η δωσίλογη νύχτα ξεφύσηξε στα αστέρια
παρασύροντάς τον στα χνάρια της πορφυρής μορφής της.
Στο σταθμό της Βαϊμάρης
φίδια σπαρταρούν ηδονικά στις άνυδρες ράγες
αποζητώντας νωχελικά τον συριγμό της λύτρωσης.
Η βροχή ξεσπάει στο τοπίο
και σκελετοί μαζεύονται στην στάση,
προσμένοντας το τρένο της φρυγμένης σάρκας.
Τέρατα απάγουνε μολύβια
και τώρα πια δεν ξεχωρίζουν...
μάσκες σε γραφεία ξεβρασμένες
που τόσο μοιάζουν με ανθρώπινες...
Κάπου εδώ κλειδώθηκα πάλι στον ιστό των λέξεων
Καθώς χελιδόνια ερωτικά τραγούδησαν
την μελωδία της αναιτιότητας στα αδηφάγα αυτιά μου
βυθίζοντας στην άβυσσο
το ρηχό ράγισμα της υπάρξης
που τόσο λαχταράω..
Οι τερμίτες της συνείδησης
έριξαν ματωμένο τον καρπό της ευμάρειας
σέρνοντάς τον στο χώμα της τυραννισμένης μοναξιάς.
Το φάντασμά του τα πεινασμένα πρωινά
στοιχειώνει το κορμί μου που σωριάζεται σε λευκά γραφεία.
Μυρμήγκια ξάφνου ξετυλίγονται στους τοίχους μου
σκάβοντας λυσσασμένα για σκόνη και ψίχουλα
όλη τους η ζωή, η συλλογή ακόρεστης τροφής
και ακατάβλητης ορμής για υπηρεσία
αχ πόσο πια σας μοιάζουν...
Τρικλίζει το τρένο που δεν έφτασε ποτέ
και εμείς σκυφτοί προσμένουμε,
ρυάζονται οι συρμοί οργασμικά
και ο άτυχος διάβολος γονυπετής παρακαλάει την μοίρα..
Ποιο το νόημα αυτού του ποιήματος ;
Ποιος το διαβάζει; Ποιος το γράφει;
Άδειασε το ποτάμι της ζωής
ξεβράζοντας σπασμένα μολύβια,
βουρκωμένα χαρτιά
και πτώματα πνοών.
Τα χέρια μου ακόμα λερωμένα με αίματα
μα αναλγησία ουδεμία, ζάλη, αναθυμιάσεις, αλκοόλ και δάκρυα που συνουσιάζονται με τις πρόστυχες ελπίδες...
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE