Σαν ένα φως υπερκόσμιο σκίζεις το μυαλό μου
Ρουφώντας κάτι απ’ την ψυχή μου
Και σαν ζητιάνος αναζητάς τον οβολό μου
Λίγο από το είναι μου , την ύπαρξη μου .
Εικόνες , όνειρα κι αντάμα θραύσματα του χρόνου
Σκέψεις κι αισθήματα που αντιπαλεύουν το εγώ μου
Χαρές και δάκρυα , χώμα και αίμα
Μορφή αρχάγγελου και του διαβόλου .
Τρέμω στην σκέψη ότι το ολόλευκο σου χρώμα
Μοιάζει καθρέφτης που τα παραλλάσει όλα
Είναι αλήθεια εδώ μέσα ο εαυτός μου
Η μια παραίσθηση , μια γυμνή γοργόνα .
Είναι ένα πλοίο τσακισμένο μες τα βράχια
Η το φτερούγισμα του άσπρου γλάρου
Ίσως να είναι μια μαγική εικόνα
Που έδωσα εγώ στον εαυτό μου .
Ότι και να σαι δεν με νοιάζει
Τι κι αν είσαι εχθρός η σύμμαχος μου
Εγώ θα καθορίσω το μέλλον το δικό μου
Και το μελάνι θα γράφει, σ ένα λευκό χαρτί .