περάσματα του χρόνου

◆ Περίπαιγμα της εκλογής εν μέσω της νυκτός της εποχής της ανοίξεως. Μάιος έγραφε το μηνολόγιο ενώ στην ημερομηνία ο αριθμός στο ξεθώριασμα μετρούσε την απουσία των παλαιών χρωμάτων. Σημαιοστολίσματα στα μικρά κτήρια και στα κάδρα, στους τοίχους, ο συνωστισμός των προσώπων ασπρόμαυρος, νοσταλγεί το βουητό της χαμένης αναμνήσεως.
◆ Μελαγχολία με τον ήλιο να γυροφέρνει δίχως νόημα δίνοντας στο συνοφρύωμα τη δυσμορφία της χαμένης στιγμής. Ενώ στους εξώστες η φαντασία φωνάζει τη χαρακτηριστική κλητική της δημοκρατίας.
◆ Στα περάσματα του χρόνου η συλλογιστική έμεινε γραμμένη στη λεξικογραφία και η ερμηνεία, κόμπιασμα της οδύνης, μένει στο ξεφύλλισμα της αναζητήσεως.

◆ Πολύσαρκη η αντιπαράθεση στα μεγάλα σαλόνια και οι περιστάσεις έχασαν στη σύνθεση τη σημασία τους. Γελοιότητα της κοιλιακής αντιλήψεως και η ανορθογραφία επί των επάλξεων τσακίζει με την αλαζονεία της ανεξήγητης προελεύσεως τα επιφωνήματα της αισθητικής.
◆ Και η γλώσσα επί των χειλέων κρεμάμενη λοιδορεί την απελπισμένη μακρόσυρτη κλητική των απαράλλαχτων κατασκευασμάτων.
◆ Πολιτείας αναγνώσματα ενώ ο βίος γνωστός μηχανεύεται τρόπους εκφοράς των δικαιολογημάτων ψάχνοντας στα κάνιστρα το συμπλεκτικό.
◆ Και στην προσέγγιση της αφαιρέσεως.
Βούληση της Λαΐδος το παίγνιον του κρυφτού, μα η Αγλαΐα δεν την αφήνει.
◆ Μεταποίηση της φράσεως στα χαμηλά, στις παραπομπές των εκφράσεων της γενίκευσης.
◆ Ερμηνεύματα παρατηρήσεων και η ειρωνεία εναπομείνασα ελπίδα της αναπνοής εκστομίζει αυθαδιάζουσα βαρυσήμαντα αναστενάγματα συνοδευόμενα εκ των αντίστοιχων ηχοβολημάτων της απορρίψεως.
◆ Με πρόφαση την αμαρτία.
◆ Και στην επικράτεια του λόγιου μισού συμμέτοχοι περιπλεγμένοι, καθορίζουν στην ψευδαίσθηση του ολόκληρου, την απελπισία της απουσίας.
◆ Πεπραγμένα του Μαΐου επιλογές προσδιορισμένες στην επανάληψη των διλημμάτων.
◆ Με την απορία της ερωτήσεως να στέκεται στον δισταγμό της πρώτης λέξεως.

Mυογράφημα

Είχε νύχτα. Αυτό έγραφε στο χαρτί. Με το σπασμένο μολύβι. Μασημένο στην άκρη. Μαύρο. Ξεβαμμένο, με τις ουλές να δείχνουν. Απόγνωση.
Στην αρχή. Ένα ξύλινο. Θρόνος υπερυψωμένος.
Σανίδες με σύνορα. Σκαλίσματα. Ανάγλυφες αποτυπώσεις. Καλλιτεχνήματα της συνέχειας.
Στις παραδόσεις της καθημερινότητας.
Απέναντι.
Με το χτυποκάρδι να γίνεται κρυφτό. Σκυμμένος.
Κρατημένη αναπνοή. Με τα χέρια πλεγμένα. Δίχως θόρυβο.
Στο παράθυρο η αμυγδαλιά. Άσπρα να πέφτουν όταν φύσαγε. Όπως ο χειμώνας την άνοιξη.
Κι ο ήχος. Τα πόδια σαν ελατήρια. Στην πόρτα. Σπρώξιμο και χαρά. Τρεχαλητά στα σκαλοπάτια, στην αυλή. Παραμύθια του λίγου. Όσο βαστάει η στιγμή. Στο όνειρο.
Στο τετράδιο η συνέχεια. Με το τρέμουλο να μουντζουρώνει.
Κι οι φωνές. Πολλές φωνές. Ο θυμός. Πολύς θυμός.
Κι ο φόβος. Πολύς φόβος.
Ο ήχος μακρύς. Της επαναλήψεως.
Ξανά και ξανά. Να σέρνεται.
Στην υπενθύμιση.
Και στο ανασήκωμα μια γρήγορη συλλαβή. Δυο χέρια στο πρόσωπο.
Και χαμένα χρόνια στο πέρασμα της νύχτας.
Είχε μέρα, έγραφε το χαρτί.

Κέντημα

Στο περιθώριο
Όταν η πέτρα δείχνει
Στα αδιέξοδα την αμαρτία
Στη λεπτομέρεια
Παρουσία κρεμασμένη
Στα πλαϊνά
Ασπρόρουχα στον βράχο
Χαμόγελο στη ρεματιά
Ρήμα στην αναπνοή
Ύστερη λέξη
Στο ωμέγα της φωνής
Και στα δάχτυλα η βροχή
Να ’χει την ευλογία
«θυμάσαι»
«φύσαγε πολύ»
Μια βελονιά
Κι η κλωστή κέντησε στο χώμα

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1811 στις 8 Μαΐου 2014

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου