στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Νομίζω πως η ύψιστη 'τέχνη' στη ζωή ενός 'άψογου' πολεμιστή είναι αυτό που θα λέγαμε 'άρνηση του θανάτου'. Και τούτο δεν είναι ένα ποιητικό σχήμα. Αν και ακόμα και αν είναι, δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα, μας βοηθά. Γιατί η Ποίηση, πέρα από τις φιλολογικές και άλλες θεωρήσεις, είναι πρώτιστα ένας Δρόμος... και οι 'αρνητές του θανάτου' είναι τα όντα που δείχνουν το Δρόμο... χωρίς αυτούς δεν θα τον ξέραμε... χωρίς αυτούς, θα πιστεύαμε πως ο θάνατος είναι η γνωστή βιολογική νομοτέλεια που διατυμπανίζουν μονότονα οι βαρετοί επιστήμονες...
χρειάζεται ένα 'μαγικό άλμα' για να εισέλθει κανείς στην περιοχή αυτής της 'άρνησης';
κατά την ταπεινή μου άποψη όχι. απλώς, ό,τι είναι σε ενεργειακά περισσεύματα στους 'μαγικούς κόσμους' λειτουργεί αναλογικά στον 'μέσο κόσμο', στην καθημερινότητά μας...
γιατί η 'άρνηση' μπορεί να είναι κάλλιστα και εξόχως πολιτική πράξη
και όχι απλά μπορεί αλλά πρέπει να είναι...
η άρνηση να πεθάνεις επειδή το θέλει η Τρόικα, ας πούμε
η άρνηση να γεράσεις και να μαραζώσεις επειδή το θέλουν κάποιοι ολόγυρα να πάρουν τη θέση σου...
ή η άρνηση, ακόμα καλύτερα, να 'ζεις υγιεινά και χαμογελαστά' ενώ σε σφάζουν επειδή αυτό σε κάνει μέλος ενός ιδιότυπου 'κλαμπ' τέλειων ανθρώπων...
σε μια πρόσφατη ταινία, ο πρωταγωνιστής κάνει το μεγάλο σκάνδαλο... καπνίζει! και κάποιος ουρλιάζει δίπλα του "μα για όνομα του Θεού, είσαι ο μοναδικός που επιμένει να καπνίζει πλέον"
το σύμπαν αναποδογυρίστηκε και όσοι 'βλαπτουν' τον εαυτό τους με τρόπους μη εγκεκριμένους, είναι νοσηροί.
αντίθετα, όσοι βλάπτπουν τους πάντες και τα πάντα εις το όνομα της Ανωτάτης Αρχής, είναι καλόδεχτοι, είναι 'φυσιολογικοί', ακόμα χειρότερα.
η μόνη αληθινά πολιτική πράξη που μας απέμεινε, είναι η 'απόδραση στο παράλογο' και η μαγική πράξη της άρνησης του θανάτου.
φυσιολογικό δεν είναι να ζεις και να πεθαίνεις επειδή έτυχε, επειδή στο παραχώρησαν, επειδή υπάρχουν ακόμα κάποια λίγα περιθώρια για σένα...
φυσιολογικό δεν είναι να υποχωρείς διαρκώς επειδή 'δεν γίνεται αλλιώς' και να 'προσαρμόζεσαι' σε κάθε νέο τοξικό περιβάλλον σε τοποθετούν...
φυσιολογικό είναι να αρνηθείς μια για πάντα να πεθάνεις...
και ύστερα έρχεται η δεύτερη μεγάλη τέχνη
να συνωμοτήσεις απέναντι τους
με τη ζωή σου
ως μέγιστο όπλο!