Γιακάδες σηκωμένοι

Χτες.

Χαμηλωμένα φώτα. Οι δρόμοι αδειανοί. Σκοτάδι πυκνό. Κλεφτές ματιές δεξιά -αριστερά. Χνότα να φωτίζουν τη νύχτα. Φόβος. Γιακάδες σηκω­μένοι. Κρύο. Τρία κτυπήματα στην πόρτα. Μετά άλλα δυο. Ησυχία. Μια λέξη. Κι άλλη μια. Τρίξιμο. Χαιρετισμός. Μια σκά­λα. Ένα υπόγειο.

Μαζεμένοι εκεί, κάτω από μια λάμπα πετρελαί­ου. Αλευρόκολλα, μπογιά, πινέ­λα. Φάρμακα, τρόφιμα κι ένας πολύγραφος. Ένας πομπός αυ­τοσχέδιος. Γραφομηχανή. Στην άκρη μια ντουντούκα.

Στο μεγάλο κτήριο πίσω απ’ τα σιδερένια κάγκε­λα. Αμούστακα παντελόνια δέ-ναν τις λέξεις στα χείλια των πε­ραστικών. Ο τρόμος γινόταν χα­μόγελο. Ξεθάρρεμα των μορφα­σμών. Αισιοδοξία. Συνθήματα και τραγούδια. Συντροφικότητα. Χωρίς χρώματα. Με το μπλε και το άσπρο να συνεχίζει την Ιστο­ρία. Πέπλο παλιό, υπέρτιτλος μεγαλείου.

Οδοφράγματα. Φωτιές.

«Είμαστε αδέρφια, είμα­στε αδέρφια».

Ένας συριγμός. Ερπύστριες.

Μετά τα μεσάνυχτα. Μια πόρτα γκρεμισμένη. Σύμ­βολο καινούργιας παραγράφου. Επισύναψη της νιότης. Απάντη­ση στην αλυσίδα.

Σήμερα.

Πρόσωπα παραχαραγμέ­να. Ευνουχισμένες συνει­δήσεις. Σαλόνια, βαριές κουρτί­νες. Γραβατωμένες λέξεις, αλ­λοτριωμένες αναμνήσεις. Υπουργοί, βουλευτές, δημόσιοι λειτουργοί.

Καθιερωμένο σημάδι στο ημερολόγιο. Μεταποίηση του παρελθόντος. Σχολική εορ­τή. Σημαιάκια και μονότονες αναφορές.

«Εδώ Ελλάδα, σας μιλά ο λαός των ελεύθερων πο­λιορκημένων».

Ακούστηκε ο ψίθυρος απ’ τα ξεραμένα χείλια του μεσήλικα που αρνήθηκε τον ενεστώτα. Ένα δάκρυ κάτω απ’ τα βλέφαρα και μια ανατριχίλα ζωντανή, του Νοέμβρη η αλή­θεια, στην αναπνοή του.

Οι μικροπωλητές παρατε­ταγμένοι στη σειρά δια­τρανώνουν την πραμάτεια τους.

Ενώ η ουσία κρύβεται, ντροπιασμένη στα παλιά συρτάρια.

Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ