στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ήταν άδικο να σβήσουμε τόσο νωρίς, δεν σ' είχα και σε ήθελα πολύ κι ακόμα σε θέλω, ακόμα κι αν εσύ αγνοείς και την ύπαρξη μου σήμερα. Μα συνεχίζω να σ' αγαπάω και να τρέφω πάντα ελπίδες, γιατί το ξέρω πως μία μέρα θα γυρίσεις. Θα καταλάβεις πως δεν θα σε λατρέψει κανείς, με τόση δύναμη όσο εγώ.
Μια παρτίδα σκάκι λοιπόν, απόψε θα παίξω με τις λέξεις μου. Με το μολύβι μου μόνο για πιόνι και το λευκό χαρτί σκακιέρα, θέλω να σου εξομολογηθώ όλες μου τις σκέψεις.
Μια παρτίδα σκάκι λοιπόν, απόψε θα παίξω με τις λέξεις μου. Με το μολύβι μου μόνο για πιόνι και το λευκό χαρτί σκακιέρα, θέλω να σου εξομολογηθώ όλες μου τις σκέψεις.
Όχι πως με τον τρόπο μου αυτόν, θα σου πω όλα όσα θέλω. Όχι, αυτό μου είναι αδύνατο να το κάνω, δεν υπάρχουν οι λέξεις, δεν τις έπλασε ποτέ κανείς. Μόνο ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω, έτσι για σένα.
Μα πως μου ζητάς να σε ξεχάσω; Τα λόγια σου είναι χαραγμένα στον νου μου, απ' την μία με παρηγορούν, από την άλλη με κομματιάζουν, έχω κρατήσει την πρώτη σου επιστολή, ήταν η πρώτη σου απόπειρα να μου γράψεις “Δεν το έχω με την γραφή και το ξέρεις” γκρίνιαζες. Δεν επέμενα όμως, κάθε σου ματιά μου έλεγε τόσα πολλά λόγια, που μου έφταναν να τα μιλούν τα μάτια σου.
“ Θέλω να σου θυμίσω εκείνο το βράδυ, στην πλατεία Μαβίλη, οπού σε λάτρεψα και μ' αγάπησες, σε κοίταξα και με χάιδεψες, σε ήθελα και με ζητούσες, σε βρήκα και ησύχασες εμένα και τη ζωή μου.
Έδιωξες την λύπη μου κι έφερες την χαρά κι αυτή η χαρά μας έκανε να μην θέλουμε να χαθούμε ποτέ, αγάπη μου.
Τότε που η ανάγκη του ενός για τον άλλον έγινε συνήθεια κι η συνήθεια ήταν τόσο ασυνήθιστη, σχεδόν πρωτόγνωρη γι' εμάς.
Θυμάμαι...
Σκέφτομαι...
Περιμένω...
“ Θέλω να σου θυμίσω εκείνο το βράδυ, στην πλατεία Μαβίλη, οπού σε λάτρεψα και μ' αγάπησες, σε κοίταξα και με χάιδεψες, σε ήθελα και με ζητούσες, σε βρήκα και ησύχασες εμένα και τη ζωή μου.
Έδιωξες την λύπη μου κι έφερες την χαρά κι αυτή η χαρά μας έκανε να μην θέλουμε να χαθούμε ποτέ, αγάπη μου.
Τότε που η ανάγκη του ενός για τον άλλον έγινε συνήθεια κι η συνήθεια ήταν τόσο ασυνήθιστη, σχεδόν πρωτόγνωρη γι' εμάς.
Θυμάμαι...
Σκέφτομαι...
Περιμένω...
Περιμένω την ώρα που θα σε σφίξω στην αγκαλιά μου, κοριτσάκι μου, ελπίδα μου, μέλλον μου! Την ώρα που όλα τα τραγούδια θα είναι η ίδια μας η ζωή. Αγκαλιά σε ένα παγκάκι στην όμορφη πόλη σου, κοντά σε κάποια πλατεία, εγώ ο μικρός μπροστά στην ψυχή σου τη μεγάλη θα νιώθω τρελαμένος όπως τώρα.
Σ' αγαπάω ονειράκι μου!”
Αυτά τα λόγια πως λοιπόν να τα λησμονήσω; Πως να μην μουσκέψω το μαξιλάρι μου με δάκρυα στη θύμηση τους; Πως να μην πιστέψω πως θα γυρίσεις κι αυτή τη φορά δεν θα με αφήσεις ξανά; Ό,τι κι αν συνέβαινε το ξέρω πως καμία ανάγκη δεν θα μας χώριζε αυτή τη φορά.
“Μου λείπεις” Σου έλεγα όταν ήσουν μακριά μου
“Σε παρακαλώ άκου το 'Τραγούδι Της Ερήμου', ακόμα κι αν φύγω για τον γύρω του κόσμου, θα 'μαι πάντα δικός σου, θα 'μαστε πάντα μαζί...Με αυτό το τραγούδι έμαθα να χορεύει βαλς την μικρή μου αδελφή, με αυτό θα μάθω κι εσένα να χορεύεις.”
Μα αυτό το βαλς δεν το χορέψαμε ακόμα και δεν μπορείς να μου το στερήσεις, μου το υποσχέθηκες όπως και πολλά άλλα, δεν σου ζήτησα όμως να κρατήσεις καμία από τις υποσχέσεις πέρα από αυτή, αυτός θα είναι ο δικός μου χορος, με τα βήματα που εσύ θα μου μάθεις, μα θα είναι δικός μου, μία δική μου ανάμνηση, μία δική μου χρωστούμενη στιγμή.
Η στιγμή που θα ξανανιώσω τα χέρια σου πάνω μου, θ' ακούσω τους παλμούς της καρδιάς σου, θα νιώσω την ανάσα σου και θα νιώθω να με κρατά στα χέρια του ολόκληρος ο κόσμος μου.
Θέλω να φωνάξω ξανά τ' όνομα σου, να σου φωνάξω το πόσο σ' αγαπάω κι όπως θα ξεψυχά τ' ωμέγα στα χείλη μου, να αισθανθώ τα δικά σου χείλη πάνω τους.
Θέλω να μου πεις πως με αγάπησες, πως κάναμε λάθος όταν κόψαμε κάθε κοινό μας δρόμο. Αλλά πως είναι δυνατόν να στερήσουμε ο ένας από τον άλλον τις αναμνήσεις μας, όσες κι αν ήταν αυτές;
Θέλω δηλαδή, να σου εξηγήσω πως δεν μπορώ να φανταστώ, εμένα χωρίς εσένα, όπως κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί ένα δέντρο δίχως κλαδιά, μια καρδιά μισή και τον ουρανό χωρίς χρώματα. Θέλω να σε βλέπω, να σου μιλάω, να σου γελάω, να σ'ακουμπαω. Θέλω να σε ξανακούσω να με λες "μικρή μου" όλο στοργή.
Θέλω να σ' αγαπάω.
Μπορεί όλα όσα σου γράφω, να σου φαίνονται γελοία. Να μοιάζουν με τα λόγια ενός ενθουσιασμένου παιδιού. Συχώρα με, όμως πως αλλιώς να σου εξηγήσω, πως υπάρχω για ένα σου βλέμμα;
Πως να σε κάνω να πιστέψεις, πως μ' ένα σου μόνο χάδι, τίποτα δεν φαντάζει δύσκολο πια; Θέλω να με κρατάς. Να κλείνεις πάντα στα δάκτυλα σου την παλάμη μου και να ζεσταίνεις την ψυχή μου.
Θα σε περιμένω όσο χρειαστεί, μη ξεχνάς πως μου χρωστάς ένα Βαλς.