Eίσοδος Μελών

Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by Sotos
"Bravo!!!!!!!!!!!!! "
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
< >

Κριτικές Κειμένων

Online -χρήστες & επισκέπτες Εξωτερικού

Now 35 guests online

Who's Online

Έχουμε 301 επισκέπτες συνδεδεμένους

Καλώς ήρθατε

στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.

Εκτύπωση PDF
RSS
LOGO VIMA *** Διήγημα Αναμνήσεις
 

Αναμνήσεις Featured Hot

Αναμνήσεις

Η μασιά της έκαιγε ακόμα τα χέρια, τα ξύλα τριζοβολούσαν στην φωτιά και εκείνη έκανε παρέα με τις αναμνήσεις...

Άσχημη παρέα οι αναμνήσεις...

Έριξε δυο κούτσουρα στην φωτιά και την σκάλισε με την μασιά. Είχε πυρώσει τόση ώρα κοντά στη φωτιά και της έκαιγε τα χέρια όπως την κρατούσε μα δεν την ένοιαζε. Δχεδόν το απολάμβανε θα έλεγε κανείς έτσι όπως απολάμβανε το κάθετί που την κατέστρεφε, από μικρό παιδί.

...από το γεννητάτο της...” που θα έλεγε και η γιαγιά της.

Αχ αυτή η γιαγιά, πόσο της έλειπε κάτι τέτοιες στιγμές...

Αν δεν ήταν και αυτή κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα βρισκόταν τώρα.

Μάνα δεν γνώρισε, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Έφυγε όταν ήταν πολύ μικρή.

Γιατί;” την είχε ρωτήσει κάποτε

Δεν ταιριάζαμε με τον πατέρα σου” της είχε απαντήσει.

Και έπρεπε να ξεχάσεις και μένα;” ήθελε να της πει μα δεν βρήκε το κουράγιο.

Όχι πως της έλειψε και ιδιαίτερα.

Δόξα τω Θεώ, ο πατέρας της και η γιαγιά της φρόντισαν να της αναπληρώσουν το κενό, σε βαθμό που κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα που την έπαιρνε η μάνα της, εκείνη έπεφτε σε βαθιά μελαγχολία μη μπορώντας να ζήσει μακριά τους ούτε δυο ημέρες.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και η γιαγιά της ήταν πλέον πολύ μεγάλη και συνέβη το αναπόφευκτο.

Της στοίχισε πολύ η απουσία της, της πήρε αρκετό χρόνο για να ξεπεράσει τον χαμό της, και το κυριώτερο, πολύτιμο χρόνο. Στο μεταβατικότερο στάδιο της ζωής της πάνω που ετοιμαζόταν να απλώσει τα φτερά της ανεξαρτησίας της.

Την ημέρα της ορκωμοσίας της στο Πανεπιστήμιο αρρώστησε η γιαγιά της και δέκα μέρες αργότερα...

Η μάνα της δεν πάτησε καν στην κηδεία, μόνο ένα τηλέφωνο την επόμενη ημέρα.

Μην κάνεις έτσι, γριά γυναίκα ήταν”.

Ακούς εκεί...

Γρια γυναίκα...

Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να απαντήσει και από τότε δεν ξαναμίλησαν.

Αχ, ρε γιαγιά...

Στο σπίτι δεν μπορούσε να μείνει πια. Παντού έβλεπε την γιαγιά της.

Όρθια στο νεροχύτη να καθαρίζει κρεμμύδια.

Καθιστή στην πολυθρόνα να μιλάει με τις γάτες της.

Να κοιτάζει κρυφά από την πόρτα, να δει αν κοιμάται η εγγονή της.

Δεν την τρόμαζαν αυτές οι οπτασίες, απεναντίας τις επιζητούσε, την ηρεμούσε η θέαση της, ξέροντας πως αυτό δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Έτσι λοιπόν πήρε την απόφαση να φύγει.

Θα έφευγε από την πόλη, αλλά όχι πολύ μακριά για να μπορεί να επισκέπτεται τον πατέρα της καθε Σαββατοκύριακο.

Ο μοναδικός άνθρωπος που την είχε αγαπήσει πραγματικά.

Το κατανοούσε και του το επέστρεφε στο πολλαπλάσιο.

Την ημέρα που του ανακοίνωσε την απόφασή της, εκείνος έπεσε του θανατά, δεν μπορούσε όμως να κάνει και διαφορετικά, σεβάστηκε την απόφαση της κόρης του.

Δεν πιστεύω, παλιοτόμαρο, να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου;

Ήξερε πως αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ, μα ήθελε να επιβεβαιωθεί από το στόμα της.

Είσαι τρελλός ρε γεράκο μου;” απάντησε και έφυγε.

Εκεί που πήγε βρήκε σχεδόν αμέσως δουλειά και έπιασε τους ρυθμούς της μικρής κωμόπολης μονομιάς. Μέσα στον πρώτο μήνα είχε κιόλας κάνει παρέες και λίγο αργότερα δεν άργησε να της χτυπήσει την πόρτα και ο έρωτας.

Πόσο ανάγκη είχε τον έρωτα...

Οι στιγμές που ήταν με τον σύντροφό της ήταν οι πρώτες στιγμές που ένοιωθε πραγματικά ευτυχισμένη, οι πρώτες στιγμές που έβρισκε στοργή, όχι την γονική αλλά μια άλλη, πιο γλυκιά, πιο τρυφερή αγκαλιά.

Έζησαν μαζί αρκετά χρόνια και περνούσε μοναδικές στιγμές μαζί του, σε σημείο που ο πατέρας της άρχισε να παραπονιέται.

Παει, δε σε νοιάζει για τον γεράκο σου” της είπε μια μέρα στο τηλέφωνο, σχεδόν πικραμένος, όχι τόσο που τον είχε παραμελήσει, όσο για το ότι την πρώτη θέση στην καρδιά της την είχε πάρει άλλος.

Ήξερε πως θα συνέβαινε μια μέρα, αλλά γι'αυτόν ήταν ακόμα ένα κοριτσάκι κι ας ήταν 30 χρονών γυναίκα.

Ένα πρωί χτύπησε το κινητό του. Ήταν η κόρη του.

Το Σάββατο παντρεύομαι...

Ένοιωσε να χάνει την γή κάτω από τα πόδια του.

Το κοριτσάκι είχε πια μεγαλώσει.

Η τελετή απλή, ούτε νυφικά, ούτε κοστούμια, τίποτα.

Δεν του άρεσε αυτό.

Τον γάμο της κόρης του τον φανταζόταν αλλιώς, με παραδοσιακά όργανα, με άμαξες...

Το ζευγάρι όμως είχε άλλη άποψη...

Βαθιά συγκινημένος έδωσε την ευχή του, αν και είχε κάποιες αντιρρήσεις...

“Ρε κορίτσι μου, κάτι δεν μ'αρέσει πάνω του...”

Δεν μπορούσε όμως και να την σταματήσει.

“Επιλογή σου είναι και αν σε κάνει ευτυχισμένη δεν μου πέφτει κανένας λόγος...”

Ο χρόνος όμως τον δικαίωσε.

Ένα χρόνο αργότερα ήρθ το παιδί και μαζί με αυτό τα προβλήματα.

Δεν μπορούσε να συνηθίσει τον ρόλο του πατέρα, η ευθύνη ήταν για εκείνον άγνωστη λέξη και έτσι όλα τα βάρη έπεσαν σ'εκείνη.

Δεν ήταν σε θέση να βρεί μια δουλειά με σταθερό εισόδημα, δούλευε αριστερά και δεξιά σαν να ήταν δεκαπέντε χρονών πιτσιρικάς.

Εκείνη έκανε υπομονη δυο χρόνια ώσπου ένα πρωί...

Εκείνος είχε γυρίσει μεθυσμένος από την Σαββατιάτικη έξοδο, εκείνη είχε μείνει άυπνη να τον περιμένει.

“Νωρίς το θυμήθηκες να γυρίσεις...” τον κατσάδιασε.

Δεν το κατάλαβε και έκανε να την φιλήσει...

“Θέλω να κάνουμε ένα αδερφάκι του μικρού” της απάντησε.

Το βλέμμα της θόλωσε...

“Τι λες ρε; Δεν υπάρχεις για το πρώτο παιδί θες και δεύτερο; Κοίτα τα χάλια σου...” του είπε και τον έσπρωξε.

Εκείνος προσβλήθηκε και την χτύπησε.

Δίχως να σκεφτεί στιγμή πήρε το παιδί της και έφυγε, πήγε στον πατέρα της.

Πόσο δίκιο είχε...

Το απόγευμα που ξεσούρωσε ο λεγάμενος, την πήρε τηλέφωνο.

Δεν απάντησε.

Νέα της, έμαθε δυο μέρες αργότερα, από τον δικηγόρο της.

Ξέρετε κύριε, η πελάτης μου έχει κάνει αίτηση διαζυγίου”

Αν και το ζήτησε εκείνη, δεν αισθανόταν καλά, ήθελε να γίνει κάτι να αλλάξει η κατάσταση μα δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί...

Η μασιά της έκαιγε ακόμα τα χέρια, τα ξύλα τριζοβολούσαν στην φωτιά και εκείνη έκανε παρέα με τις αναμνήσεις...

Άσχημη παρέα οι αναμνήσεις...

Κριτικές Χρηστών

Average user rating from: 6 user(s)

 

Αξιολόγηση:
 
5.0
 
 

Παρά πολύ όμορφη αφήγηση….
Reviewed by powerlesspower
April 21, 2011
View all my reviews
Report this review
 
 

Πολύ καλό!

Δημήτρης
Reviewed by Takis D.-M.
April 02, 2011
View all my reviews
Report this review
 
 

Πολύ καλό!!! Συγχαρητήρια Γιώργο!!! και πράγματι: άσχημη παρέα οι αναμνήσεις... Με συγκίνησες πολύ..

Πατεράκη Ευαγγελία
Reviewed by ΠΑΤΕΡΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
April 02, 2011
View all my reviews
Report this review
 
 

Αναμνήσεις

Δικό μου είναι το ανώνυμο σχόλιο, από ταχύτητα το παρέλειψα.


********************************************************************************************
Σε ευχαριστούμε πολύ Γιώργο ! Να' σαι καλά !


Διαχείριση
Reviewed by Giorgos Sakellariou
March 30, 2011
Report this review
 
 

πολύ όμορφο!
Reviewed by ΒΑΣΩ ΜΠΡΑΤΑΚΗ
March 30, 2011
View all my reviews
Report this review
 
 

Αναμνήσεις

Όπως πάντα άψογο το διήγημα σου φίλε Γιώργο. Το χάρηκα, ζωντανό, αληθινό, όμορφο, με ταξίδεψε.. Συγχαρητήρια ! Μόνο που γράφεις και εσύ σαν και μένα….. αραιά….. αλλά δεν πειράζει…. Ξέρω θα μου πεις….. οι υποχρεώσεις πολλές … και η σημερινή κατάσταση…. Όλο γίνεται και πιο …. παλιοκατάσταση…… Θα επανέλθουμε όμως….. ! Γρήγορα... To ευελπιστώ !
Reviewed by Nikos Stylianou
March 30, 2011
View all my reviews
Report this review
 
 
 
Powered by jReviews

Κριτικές : Advanced Search

Κατηγορία:     Keywords: