στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Υπέροχο το παιχνίδι των παιδιών! Αθώο και αληθινό… Μέσα απ’ αυτό σίγουρα αντιλαμβάνεσαι πόσο έχουμε μικρύνει την σκέψη μας , στην ενηλικίωση μας…
Αύγουστος. Απαλό κύμα στην θάλασσα , ο ήλιος ψηλά και τα παιδιά ζωγράφιζαν με τις φωνές τους το τοπίο. Ήταν έξι παιδία. Αγόρια και κορίτσια. Κυνηγούσαν την μπάλα, φώναζαν…ζούσαν. Δύναμη και θέληση για ζωή. Απόλαυση. Αισθανόμουν κι εγώ κομμάτι από την ελευθερία τους. Μακάρι να με φώναζαν να παίξω ,σκέφτηκα. Αλλά και πάλι το ζούσα ως παρατηρητής. Μεγαλείο. Να μαθαίνεις την ζωή από τα παιδιά. Οι αληθινοί δάσκαλοι σε ένα σχολείο μεγάλων μετεξεταστέων…
Ύστερα από πολύ κυνηγητό ήρθε η ώρα το παιχνίδι να φύγει από την μπάλα και να περάσει στην ολιγόλεπτη ξεκούραση. Τα παιδιά έκατσαν ανακατεμένα αλλά με προσοχή ώστε το ένα να βλέπει το άλλο. Μιλούσαν δυνατά και καθαρά , καμία φορά και όλα μαζί αλλά δυνατά γέλια ήταν το τέλος των λόγων τους…
Μου άρεσε που μιλούσαν για την μαμά, τον μπαμπά , τον αδερφό ,την αδερφή. Τα τόσα μικρά αλλά και υπέροχα κατορθώματά τους . Πέρασαν μέσα από δώρα ,παιχνίδια , καταστάσεις και υπερβολές αλλά πάντα μ’ ένα μέτρο που μ’ έκανε να χάνομαι μέσα στην συζήτηση τους. Κι ενώ όλα ήταν διασκεδαστικά ρώτησε ένα παιδί «Αισθάνεστε καθόλου μόνοι;»… Ησυχία… Ακόμα κι εγώ πάγωσα. Πως μπορείς να απαντήσεις;
Τότε σηκώθηκε το μικρότερο παιδί και είπε « Η μοναξιά δεν υπάρχει. Υπάρχουν στην ζωή μας δυο καταστάσεις .Στην πρώτη είμαστε ο Ήλιος! Είμαστε ψηλά στον ουρανό και δίνουμε φως και ζεστασιά στους ανθρώπους. Δεν νιώθουμε μόνοι γιατί βιώνουμε την ευτυχία των άλλων. Πόσο όμορφο είναι να χαιρόμαστε με την χαρά των άλλων! Η χαρά σου και χαρά μου…Ακόμα και να μην γνωρίζουμε άμεσα κάποιον άνθρωπο μπορούμε να νιώσουμε την χαρά του!» Όλα γύρω ακινητοποιήθηκαν. Η ευφυΐα στην αντίληψη ενός παιδιού. «Στην δεύτερη περίπτωση είμαστε η Σελήνη! Δεχόμαστε το φως και το αντανακλούμε δίνοντας του ακόμα ομορφότερα χρώματα! Η αποδοχή και η ανύψωση του σηματοδότη πάλι καταργεί την μοναξιά διότι ταυτόχρονα πάλι δίνουμε και παίρνουμε…»
Έτρεξα και το πήρα μια μεγάλη αγκαλιά. Ύψωσα το βλέμμα για να μας καθαγιάσω…
