Όποιο κι αν είναι το τέλος μου Γλαύκη, όποτε κι αν έρθει, η στάχτη μου, σε ένα γυάλινο βαζάκι από γλυκό κουταλιού, και στην κορυφή ένα μικρό καραβάκι. Και στο άσπρο του πανί δύο θαλασσιές λέξεις, « Ανιχνευτής δακρύων » πλημμυρισμένες από γαλάζια συναισθήματα, με την ελπίδα ότι η στάχτη ‘’ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΠΛΕ ‘’ για να είναι το μικρό μας καραβάκι…
« Αγκυροβολημένο Αρόδω ».
« Παύλο δεν θέλω να φύγεις, να χωριστούμε ».
» Ούτε κι εγώ γι αυτό ξέρεις τι σκέφθηκα, στη στάχτη να είναι μόνο ο ΠΑΥΛΟΣ, εγώ πριν κλείσει τα μάτια του, θα φύγω, θα πετάξω, γιατί μπορεί ο ΝΟΥΣ, η ΣΚΕΨΗ, η ΛΟΓΙΚΗ να παθαίνουν, το Συναίσθημα… Ποτέ ! Γι αυτό όταν έρχεται στο μυαλό μας κάποιος που έχει φύγει από τη ζωή, το πρώτο πράγμα είναι η εικόνα του… αλλά αυτό που μένει στο τέλος της φευγαλέας ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ανάστασης του…. Είναι τα ‘’ Τα συναισθήματα του ‘’. Αυτά κρίνουμε, αυτά οικτίρουμε, αυτά ζηλεύουμε…. Αυτά γουστάρουμε !
» Γιατί το συναίσθημα είναι η Αθανασία του ανθρώπου, το δε δάκρυ η Ανάσταση των συναισθημάτων.
» Γι αυτό σου λέω Γλαύκη, θα του ξεφύγω, θα ξεγλιστρήσω… όπως ακριβώς ένα δάκρυ που αποχωρίζεται τα μάτια… Εγώ θα είμαι « το δάκρυ του ΠΑΥΛΟΥ… » .
» Κι εγώ το ίδιο ! Γιατί αν η Κυμοθόη είναι το Συναίσθημα, εγώ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ.
» Να πούμε στην Κυμοθόη να ‘’ τα βάλει ‘’ σ’ ένα άσπρο γυαλιστερό κογχύλι και μετά στο μικρό καραβάκι με τ’ άσπρα του πανιά… κι όταν ρωτάει η Γοργόνα τι έγιναν η Γλαύκη και ο Παύλος, να της απαντάει χαμογελαστά : ‘’ Είναι καλά, είναι για πάντα μαζί ! Έγιναν ένα δάκρυ ‘’.
» Σαν παραμύθι ακούγεται Γλαύκη… Ναι, αλλά αν ο μύθος παραμένει ζωντανός ( Γλαύκη ) το παραμύθι θα διαβάζεται συνεχώς και που ξέρεις, μπορεί να βγει Αληθινό ! Εσύ μου είπες ότι για να κυλήσει ένα δάκρυ…
Χρειάζονται πάντα ΔΥΟ !
Παύλος Μ.