LOGO PAGE ** Ποίηση Το τελευταίο ταξίδι του Ορφέα

Το τελευταίο ταξίδι του Ορφέα

0.0

Written by desyllasi November 12, 2009 Προβολές: 3825 Αγαπημένα

Σταυρός

με καμένη άκρη

Ίδιος

με λυγισμένο κλαρί

Που όμως ακόμα αντέχει

Η πίστη σου όλη

μαζεμένη

Σε μαύρες

σφιχτά αγκαλιασμένες

Κλωστές.

Αυτόν τον σταυρό

Σφίγγεις στο χέρι

καθώς ξεκινάς

Εκείνο το ταξίδι σου

στο τέλος.

Μέσα από καπνούς

και

Γεμάτους δρόμους .

Το ξέρεις

Το νιώθεις

Ότι τα βήματα σου οδηγούν

Στην μεγάλη ήττα σου.

Κι όμως συνεχίζεις

Συνεχίζεις.

Οι πολυκατοικίες

γκρεμίζονται

Μπροστά στο μεγάλο λιβάδι

που διασχίζεις.

Ο ήχος των αμαξιών

γίνεται δροσερό αεράκι

Που φέρνει κάτι από την

θάλασσα.

Η διασταύρωση

σού δείχνει το μέρος

Με τις πέτρες

που θα ξαπλώσεις

Και το σταυρουδάκι

σφιχτά

στο χέρι.

Μα λίγο πριν πλησιάσεις

Στέκεσαι.

Γελάς

στο γεμάτο φεγγάρι

Και οι λιγοστοί περαστικοί

Τραβιούνται

στις σκιές τους.

Το

Άδειο

χέρι σου

βγάζει

μια φρικτή

κραυγή πόνου.

Αγάπη μου

ήρθα σε σένα

Να πεθάνω.

Κριτικές Χρηστών

Average user rating from: 3 user(s)

Αξιολόγηση:

5.0

Το τελευταίο ταξίδι του Ορφέα

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ

Τα βασικά στοιχεία της αφήγησης ενός ταξιδιού, είναι ο χώρος και ο χρόνος.

Οι άνθρωποι ταξιδεύουν μέσα σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, καταλήγοντας,με βάση κάποιο ταξιδιωτικό σχέδιο, σε κάποιο προορισμό.

Το ταξίδι που περιγράφεται εδώ, αποτελεί θα έλεγα μια εσωτερική περιπέτεια,που αρχίζει από τη στιγμή που ο χώρος χάνει την συμβατική του αξία και αποκτά κάποιο άλλο κρυφό νόημα.

Η πόλη, οι δρόμοι μεταλλάσσονται ,σε τοπία της φύσης τονίζοντας το δισυπόστατο της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο χρόνος χάνεται,το τοπίο ελέγχεται πλήρως από την φαντασία,ο εσωτερικός κόσμος επιβάλλεται στον εξωτερικό.

Βλέπουμε μια πορεία επίμονη και λυτρωτική, με πλοηγό ένα «θεϊκό σχέδιο»

όπως αυτό δίνεται μέσα από την μυθολογία (ΟΡΦΕΑΣ), σαν το κλειδί εκείνο
που θ’ ανοίξει τις πύλες και θα οδηγήσει στην υπέρτατη μύηση που είναι ο θάνατος και κατά συνέπεια στην απελευθέρωση της ψυχής και στην κατάκτηση της αθανασίας.

Το τελευταίο ταξίδι του Ορφέα δεν αποτελεί μια άσκοπη περιπλάνηση,ένα χαμένο δρόμο,η πορεία ελέγχεται όπως και το τέλος της μέσα από μια θεϊκή μεταφυσική .

ΕΡΩΤΗΣΗ
Αν γνωρίζουμε από πριν το τέλος ενός ταξιδιού, μήπως χάνουμε την μαγεία του δρόμου; Αυτό που λέμε το ταξίδι για το ταξίδι;
Μήπως η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται κάπου αλλού;

***********************************************************************************
Ας μου επιτραπούν κάποιες σκέψεις με βάση τις ενδιαφέρουσες αντίστοιχες της Kate. Και κυρίως όσον αφορά στα ερωτήματα που διατυπώνεις. ‘Αν γνωρίζουμε από πριν το τέλος ενός ταξιδιού, μήπως χάνουμε την μαγεία του δρόμου; Αυτό που λέμε το ταξίδι για το ταξίδι; Μήπως η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται κάπου αλλού;’ Μα, δεν ετέθη στο ποίημα καμιά σωτηριολογική διάσταση με… εσχατολογικό περιεχόμενο. Το ίδιο το ταξίδι του είναι η ‘σωτηρία’ του όποια ανάγνωση κι αν κάνει κανείς. Και προσωπικά δεν είμαι και τόσο υπέρ της Καβαφικής θεώρησης του ταξιδιού που μάλλον υπονοείς εδώ. Είναι πολύ σχετικό μέγεθος και η περίφημη ‘μαγεία’ του ταξιδιού όσο σχετικός τελικά είναι και ο προορισμός. Όταν μάλιστα ο προορισμός ταυτίζεται με τον στόχο. Όταν δηλαδή στοχοθετείται ένας προορισμός, τότε η μαγεία είναι η καθαυτή επίτευξη. Διαφορετικά έχουμε απλά μια… Οδύσσεια στην οποία συντελείται η πλήρης απομάγευση. Άλλωστε, και η ίδια η Οδύσσεια, υπό το μυητικό της πρίσμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που τώρα δεν μας αφορά. Στο συγκεκριμένο πόνημα πάντως, πολύ σωστά αναφέρεις ότι η εσωτερική πραγματικότητα έχει επιβληθεί της εξωτερικής. Έχουμε ένα κέντρο βάρους εσωτερικό και ένα σκηνικό εξωτερικό. Στην ουσία το ίδιο το ταξίδι έχει ήδη προ-πραγματωθεί. Εσωτερικά. Μονάχα ένα σώμα που περπατάει θυμίζει τον χωροχρόνο που, επίσης, ορθά περιγράφεις ως αναγκαίο διαστασιολογικά. Χαίρομαι που δίνονται αφορμές για ουσιαστικό διάλογο.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ¨: Παιδιά συγνώμη, αλλά σας παρακαλώ στα μηνύματα σχολίων βάζεται το όνομά σας. Υποθέτω ότι το σχόλιο αυτό είναι του sailor και όχι του Ηλία. Μπορεί και να κάνω λάθος. Όταν είμαι σίγουρος γράφω εγώ ορισμένες φορές τα ονόματα, αλλά σας παρακαλώ και πάλι για να μη γίνεται μπέρδεμα να το γράφετε στο τέλος μόνοι σας. Σας ευχαριστώ πολύ. Νίκος Στυλιανού

******************************************************************************
ζητώ συγνώμη, ναι δικό μου ήταν το σχόλιο (sailor)

Reviewed by kate
November 18, 2009

View all my reviews
Report this review

Το ξέρεις
Το νιώθεις
Ότι τα βήματα σου οδηγούν
Στην μεγάλη ήττα σου.
Κι όμως συνεχίζεις

Αγάπη μου
ήρθα σε σένα
Να πεθάνω

ΝΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ....

Reviewed by powerlesspower
November 13, 2009

View all my reviews
Report this review

σκέφτομαι καλέ μου φίλε Ηλία, αν στην ηλικία σου -και αναφέρομαι μονάχα στην βιολογική και όχι στην συναισθηματική ή τη νοητική την οποία ουδείς γνωρίζει για τον εαυτό του ή για οιονδήποτε και μάλλον ευτυχώς- είσαι τόσο έντεχνα αφαιρετικός, τι θα συμβεί δέκα χρόνια αργότερα; διότι, είθισται να εκκινούμε την συγγραφική μας πορεία με πληθωρικό, ενίοτε και πληθωριστικό τρόπο -ακόμη και φλύαρα λυρικό ή επιτηδευμένα στοχευμένο εδώ ή εκεί- και να συνεχίζουμε το βηματισμό μας αφαιρώντας... συνήθως αφαιρώντας τις 'κορδέλες' και τους 'φραμπαλάδες' της γραφής -εντυπωσιακές λέξεις, πομπώδεις εκφράσεις και βαρύγδουπες προτάσεις - και τα πολλά επίθετα και να μένουμε στα ρήματα, τα επιρρήματα και τα ουσιαστικά. έτσι είθισται λέω, πολλές φορές όλα ανατρέπονται... με σένα έχω αυτή την αίσθηση... δεν σου αρέσει η φλυαρία, η περιγραφική γραφή, η εξοντωτική ανάλυση... επικεντρώνεις, αποτυπώνεις, εκφράζεις... οι λέξεις είναι σαν σημειακά φορτία, που στην Στατική είναι και τα πλέον επικίνδυνα... βλέπεις, το ίδιο βάρος μιας κατασκευής κατανέμεται ομοιόμορφα αλλά ένα σημειακό φορτίο μπορεί να αποβεί μοιραίο... κανένας τέτοιος κίνδυνος εδώ... αντίθετα, πάντα όταν σε διαβάζω βυθίζομαι... προχωράω, πηγαίνω, ξέρω ότι κάπου θα με πας και στο τέλος θα με... αποτελειώσεις με ένα υπέροχο... ρήμα... 'αγάπη μου/ ήρθα σε σένα/ ν α π ε θ ά ν ω'!!! αυτό είναι η ποίηση... να πεθάνεις... ποιητικά, να σπαρταρήσεις, να ματώσεις... όλα τα άλλα μου μοιάζουν ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ... η γραφή σου πάντα ένα ρίγος... να'σαι καλά

Reviewed by SAILOR
November 12, 2009

View all my reviews
Report this review