 |
0.0 |
0
Το περιοδικό άναμμα και σβήσιμο
Ενός μπλε φωτός…
Μια στιγμή σκοτάδι,την άλλη μορφές.
Ένα ποτήρι κρασί και ένα χέρι
Φτηνά ξεχασμένο εκεί…
Σκοτάδι πάλι.Φως.
Ένας άντρας γυμνός σε μια καρέκλα
Λυπημένος χωρίς αιτία,εραστής…
Δέσμιος του αποχωρισμού.
Σκοτάδι πάλι.Φως.
Μια γυναίκα,ανάγλυφη μορφή,
Κάτω από τα σεντόνια…
Παλεύει να αναπνεύσει στον ύπνο της.
Λυγμοί που επιμένουν.
Σκοτάδι πάλι.Φως.
Μορφές ακίνητα προσηλωμένες
Ζουν και πεθαίνουν
Στον ίδιο ρυθμό….
|
|
|
|
Υποκειμενικά προσεγγίζοντας το θέμα Μέσα απο αυτήν την ποιητική αφήγηση, πιστεύω οτι δίνεται αλληγορικά η μορφή του σύγχρονου Ανθρώπου. Βλέπουμε ένα χώρο που φωτίζεται τεχνητά και όχι φυσικά, αποκλείοντας έτσι κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, το μπλε χρώμα ίσως να δίνει μια υπόσχεση “ ορίζοντα”και τα αντίκειμενα οι τελευταίοι δεσμοί με την καθημερινή πραγματικότητα. Τονίζεται η αποξένωση του Ανθρώπου απο το περιβάλλον του , μέσα απο την ιδιαίτερη περιγραφή των αντικειμένων του χώρου( Ένα ποτήρι κρασί και ένα χέρι / Φτηνά ξεχασμένο εκεί…) Το πέρασμα απο το φώς στο σκοτάδι , απο τη ζωή στο θάνατο τοποθετούν και το χρόνο στο χώρο,εισάγοντας ετσι το δραματικό στοιχείο στην αφήγηση. Εκείνο όμως το στοιχείο που δίνει το παραπάνω πιστεύω είναι το ΜΟΡΦΕΣ ΑΚΙΝΗΤΑ ΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΕΣ, μέσα απο την ακινησία η εσωτερική δράση,ο εσωτερικός διάλογος που θα βοηθήσει να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα όπως είναι οι συμβιβασμοί και η ανελευθερία ( ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ , ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ/ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΡΥΘΜΟ….). Η γραφή του Ηλία πάντα θεματικά και αφηγηματικά πλούσια και ενδιαφέρουσα. |
|
Κλεφτή ματιά σε κλειδαρότρυπα... Σε χρώμα μοβ ή μάλλον γκρίζο.... Μόνο στο τέλος διαφωνώ, θα προτιμούσα μέλλον / χρώμα πιο γλυκό... Υ.Γ. Το μπλε φως συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο? |
|
Θα ήθελα να επιχειρήσω ένα εκτεταμένο σχόλιο για τη γραφή του καλού φίλου Ηλία καθώς νομίζω πως μονάχα αποσπασματικά έχω σταθεί. Από τα πρώτα του κιόλας πονήματα που διάβασα –αρκετούς μήνες πριν – διέκρινα μια ροπή, μια αγάπη θα την έλεγα –μάλλον περισσότερο ασυνείδητη ακόμη – προς την εστίαση, την φωτογραφική ή εικαστική αποτύπωση στιγμών… οι άνθρωποι μέσα σε σκηνικά ερειπίων που είναι οι προβολές των εσωτερικών αντιστοίχων. Άνθρωποι πριν ή μετά από οριακές καταστάσεις. Άνθρωποι της ήττας ή καλύτερα, ήττες που έχουν προσωποποιηθεί… -δεν έχουμε να κάνουμε με το λογοτεχνικό εργαλείο της προσωποποιίας, μην μπερδευόμαστε… Αλλά και η συνομιλία, συνήθως βουβή, μοναχική, υπαρξιακή του ανθρώπου με το Μερικό και το Όλο. Συνομιλία με το δράμα του, την επιλογή του, την διάψευση της. Ανθρωποκεντρική μεν η γραφή –και στην διηγηματική αφήγηση περισσότερο – αλλά με κεντρικό πρωταγωνιστή το Χρόνο, το Αντικείμενο και το Βίωμα… στο συγκεκριμένο ποίημα, π.χ. και τα τρία εμφανίζονται… ‘Το ‘περιοδικό άναμμα και σβήσιμο…’,’… Ένα ποτήρι κρασί και ένα χέρι…’, ‘…Δέσμιος του αποχωρισμού…’. Χρόνος – Αντικείμενο {καθώς εδώ και το χέρι ακόμη έχει καταβολιστεί ποιητικά σε αντικείμενο} – Βίωμα... Τούτο το μοτίβο είναι αγαπημένο στη γραφή του – άλλες φορές με πιο σύνθετες νόρμες άλλες φορές καθαρά και παραστατικά… προσωπικά αναγνωρίζω σε τούτο το ανάγλυφο που έχει την δράση πίσω από το βίωμα, να υφέρπει δηλαδή, να ρέει σαν υπόγειο ρεύμα περισσότερο παρά να πρωταγωνιστεί φωναχτά, σε τούτο το ανάγλυφο που έχει την δράση να εγκεντρίζεται στην στιγμή και ποτέ το ανάστροφο, αναγνωρίζω λοιπόν και την ανάλογη, αρχετυπική δράση στην ψυχολογική και συγγραφική ματιά του. Χωρίς να μπορώ να προχωρήσω σε ψυχογραφήματα που θα έχουν και αναγκαστικά πολλά σημεία πρόχειρης και ρηχής αξιοδρόμησης, απλά αισθάνομαι πως αναγνωρίζει κανείς και τον τυπολογικό ιδιότυπο του συγγραφέα σε θεματολογικό, υφολογικό-πραγματολογικό, ανθρωπικό, εν τέλει, επίπεδο. Σε θεματολογικό επίπεδο: Αφήγηση προσωπική, ζεστή, αχνίζουσα, με επιρροές πολλών κι διαφόρων γιγάντων της πένας αλλά με ματιά εντελώς προσωπική. Σε υφολογικό-πραγματολογικό επίπεδο: εργαλεία, δράσεις και χωροχρόνος συνομιλούν αλλά δεν επικοινωνούν –άρα η διάδραση υπονοείται και σ’αυτό το σημείο μάλλον αδύνατο ακόμη με την πάροδο των ετών και το ακόνισμα της γραφίδας θα επέλθει η τελειοποίηση. Σε ανθρωπικό επίπεδο: ο ήρωας που τραγικά πέφτει αλλά στην πτώση του είναι μεγαλειώδης. Ο Τιτάνας Προμηθέας που εξανθρωπισμένος γοητεύει περισσότερο. Ο Αρχάγγελος Λούσιφερ που στην κατακρήμνισή του κερδίζει την προσδοκία της μετάστασης ίσως και της αποκατάστασης… Υποσχέσεις εξαιρετικού μέλλοντος, μυρωδιές και χρώματα από ένα λαμπρό αύριο… Άρα έχουμε ανέλιξη σε τρεις άξονες αλλά όχι ακόμη ισόρροπη, ισοχωρική και ισόχρονη και σε τρεις καθαρά διακριτές διαστάσεις… η μία [το αφηγηματικό πυρ] έχει το αστραφτερό ταλέντο της να λάμπει, η δεύτερη [το στοίχημα της διάδρασης] παραμένει εισέτι ανενεργής, εμβρυακή αλλά με λαμπρές προοπτικές, η τρίτη [το κατηγόρημα του Ανθρώπου] διέπεται από τη εκκεντρότητα που περιέγραψα αλλά με εξαιρετικές ποιότητες… Προς το παρόν αυτά και θα επανέλθω… |
|
Τηλεοπτικό το βρίσκω Ηλία !! Το ξέρεις ότι ίσως να μήν το έχεις καταλάβει, αλλά το έχω παρατηρήσει και σε άλλα κείμενα σου, έχεις ταλέντο στο σενάριο.... και επειδή κάτι γράφω αυτό τον καιρό, θα σε προσκαλέσω μερικά κομάτια να τα γράψουμε μαζί στο Φόρουμ. Θα σου πω. Και τώρα στην συνέχεια της κριτικής. Λοιπόν, τέλειωσε το καλοκαίρι και εσύ με γεμάτο το καλάθι σου ώριμα φρούτα και την (πλέον) ώριμη πένα σου, μπήκες στον αναβατήρα και ούτε ξέρω τι όροφο πάτησες.... Συνεχώς ανεβαίνεις.... Μπράβο σου ρε φίλε...... άξιος !! |