Η μελωδία σου ρουφηγμένη απ’ το χθες
Μπολιάζει θύμισες παλιές μες την ψυχή
δάχτυλα σέρνονται σε τεντωμένες χορδές
σαν χάδι ζεστό που αγκαλιάζει το κορμί .
με ταξιδεύεις στοργικά σε θάλασσες πλατιές
πόθους αχόρταγα ξυπνά η μορφή σου
κόλπος λύτρωσης από φουρτούνες σφοδρές
απάγκιο λιμάνι στην άκρη της αβύσσου.
Η ανάσα σου με τυλίγει με νότες τρυφερές
Η πνοή σου καυτή τα κορμιά μας ενώνει
Ο έρωτας μ’ αρμενίζει σ’ εικόνες μαγικές
Οι πτυχές σου υγρές και το πάθος με λιώνει.