Το γένος των διχασμένων ανθρώπων

Το χώμα

Αυτό που διαιρεί

Αυτό που ενώνει

Το γενέθλιο στρώμα…

Κάποιες φορές απλώνομαι

Κι εξιστορώ τ’αδιέξοδά μου

Μερίζομαι

Τεμαχίζομαι

Ξανά συρρικνώνομαι

Ακούω

Το ρόγχο του εαυτού μου

Κρύσταλλα

Οι αυγές που μάτωσαν

Από ανευρύσματα φόβων

Που έσπασαν

Κρύσταλλα

Από χιόνι

Και θάλασσα

(Ίχνη ελευθερίας)

Εγώ στη μια μου όχθη

εγώ στην άλλη

Ολόκληρος είμαι

Το γένος των ανθρώπων

Εγώ στη μια μου ανάκλαση

Εγώ στην άλλη

Γιγαντώθηκα τόσο πολύ

Που πια είμαι αθέατος…

Αγγίγματα

Ηλιαχτίδες

Ανάσες άστρων

Τίποτα

Όλα είναι αλήθεια

Όλα είναι ψέματα

Αγγίγματα

Κράτησα μόνο το βλέμμα

Όσων μου το έδωσαν

Αγκαλιασμένος από μένα

Τώρα το ξέρω

Μονάχα υπάρχω

Εξαγοράζω

Το φρόνημά μου

Όπως ο Πόε τη ψήφο του

Για μια μερίδα άθλιο φαγητό

Κι επαίρομαι πως βάδισα

Με τόση συνέπεια

μακριά από μένα

Αγκαλιασμένος

Μόνο από μένα

Γίνομαι ξανά ορατός

Σταγόνες

Θραύσματα

Προσευχές από φωτιά

Ο Ρεμπώ ‘μια εποχή στη Κόλαση’

Φωτιές από χαρτί

Ήλιοι από μπογιά

Σταγόνες

Χείλη μισάνοιχτα

Δεν τόλμησαν να χτίσουν την ακαριαία λέξη

Μισές αγάπες

Όλα μισά…

Το χώμα

Οσο αρκεί

Όσο πρέπει

Στερεώθηκα στο εφικτό

Για να μην αφανιστώ στο Ωραίο

Που δεν άντεξα

Το χώμα

Αυτό που διαιρεί

Αυτό που ενώνει

Το γενέθλιο στρώμα…

Μάιος 2009