στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Φύσηξε στις πόλεις
Και μερικά φύλλα έπεσαν
Ο γύρω κόσμος, τα δέντρα
Δεν νοιάστηκαν ποτέ
Για τα όσα μαίνονται γύρω σου
Λόγια, λόγια
Συνεχώς λόγια
Απόψεις επί των απόψεων
Κρίσεις
Και ο καθένας μόνος
Σε πλήκτρα φωνάζει
Στους άλλους
Αυτά που δεν τολμάει
Να φωνάξει στο ίδιο το δικό του πρόσωπο
Νομίζεις ότι καταρρέουν όλα
Η βία είναι αβάσταχτη
Ο ανθρώπινος πόνος
Μερικές φορές γίνεται συνήθεια
Ή τύπωμα πάνω σε σημαίες
Σύνθημα απλώς για να φωνάξεις
Για να νιώσεις πως έχεις κι εσύ
Κάτι να πεις για όλα αυτά
Φωνάζεις και δεν αντέχεις
Τις φωνές του δίπλα ανθρώπου
Κι είστε κατά βάθος ίδιοι
Μισείς στον άλλον πάντοτε
Αυτό που μισείς μέσα σου
Κι όταν οι καταστάσεις μας ξεπερνούν
Μισείς περισσότερο
Γιατί αυτό έχεις μάθει
Να βλέπεις μόνο το Άλλο
Ποτέ το δικό σου μίσος
Ποτέ τη δική σου οργή
Να μην αντιμετωπίζεις
Ποτέ τη δική σου οδύνη
Οι καιροί αλλάζουν
Νέες απειλές, νέο αίμα
Νέος ανθρώπινος, άδικος πόνος
Οι πόλεις μένουν σιωπηλές
Φωτίζουν σε χρώματα σημαίων, πενθούν
Και σε λίγες μέρες
Όλοι θα επιστρέψουν
Ξανά στις ίδιες ζωές τους
Απλώς με λίγες απόψεις περισσότερες
Με λίγο μίσος παραπάνω
Με ένα επιχείρημα ακόμη στη τσέπη τους
Έμαθα μόνο να μιλώ
Να τρέχω να απαντήσω
Να έχω μια ανάγκη λαίμαργη
Να έχω πάντοτε δίκιο
Να μην βλέπω
Να μην πολεμώ ποτέ
Αυτό το βίαιο, άσχημο
Που κρύβεται μέσα μου
Και είναι όλο δικό μου
Στις πόλεις τα φύλλα έμειναν πεσμένα
Κανένα δέντρο δεν θα νοιαστεί ποτέ
Για τα όσα μαίνονται γύρω σου
Κυρίως ποτέ δεν θα ακούσει
Αυτές, τις τόσες φωνές
Που μιλάνε διαρκώς ακατάπαυστα
Χωρίς ποτέ ουσιαστικά
Τίποτα να λένε