Είσαι πλάσμα υπέροχο,
τόσ’ όμορφο γοητευτικό,
το βλέμμα σου τ’ αγέρωχο,
φάνταζε στα μάτια μου ρομαντικό.
Αν ήσουν η αρχή και το τέλος,
στο ουράνιο τόξο το μαγευτικό
και του θεού έρωτα το βέλος,
στην καρδιά μου θα ‘μπαινες ένα δειλινό.
Την σκέψη δεν μπορώ,
να ορίσω στη λογική μου πια,
μόνο το κορμί σου θέλω να θωρώ,
κάτω από την φεγγαριά.
Η βουνίσια είσαι η πηγή,
του πάθους του απατηλού,
του ζέφυρου που φύσηξε πνοή
και σκόρπισε την σκέψη του μυαλού.
Πάρης Παπανικολάου