Που πατάνε τα πόδια σου;
Που πατάνε τα πόδια σου;
όταν ακούγεται ο πένθιμος ήχος, των παπουτσιών σου,
πάνω στο χορταριασμένο μάρμαρο.
Όλα τα πήρε ο χρόνος μαζί του.
σε νέφη σκαλιστά,
κι ότι ποτέ ξεστομίσαμε, περνάνε δες..,
πετάνε μπροστά στα μάτια άλλων τώρα ζωών.
Τελειώσαμε;
Τα μεσάνυχτα αργούν ξανά,
ισα για να μην μας τρομάξουν..
κι αυτο το βράδυ, πόσο!!, μα πόσο θα΄θελα να φοβάμαι ξανά.
Θα΄θελα να κρατώ τη νύχτα στους κουρασμένους ώμους,
βαρια κι αυτή να μου πνίγει την ανάσα
κι εγώ να ονειρεύομαι...
Σε κήπους αλλοτινούς να ονειρεύομαι, τα κόκκινα σταφύλια,
τα πελάη της γητειάς, τους ροδανθούς,
τα καλοκαίρια , όπως ανέμιζαν στα μαλλιά σου,
και.. κάτι απο φόβο μην δεν έρθεις,
να διαλύει της ψυχής το παρανάλλωμα.
Τελειώσαμε;
Όχι και μια ζωή μονάχοι!! όχι εμείς..
Τελειώνει η ώρα μας,
το λιόγερμα, ο ύμνος της νύχτας.
Ο χειμώνας, ο θάνατος, ο θερισμός..
μα ..όχι εμείς.
Πως αλλιώς να γίνουμε ξένοι, μικρή μου;
πως αλλιώς να μείνουμε μόνοι ψυχή μου;
πως αλλιώς..
αφου πρώτα κάναμε τον χρόνο να τραγουδάει τις ανάσες μας,
σε κάθε που περνάει πανηγύρι.
Ω!! τι ραψωδία, το άκουσμα της βροχής στα χαλκοκέντητα μαλλιά σου!!
Ημουν εκεί να γερνώ στη σκιά της,
κι η βροχή με κρατούσε κοντά της.
Τελειώσαμε;
Το ρολόι του τοίχου χτυπάει ανάποδα,
τα βηματά μου με φέρνουν πίσω στους προορισμούς μου,
κι η μέρα τραγουδάει στη φωλιά της για κάποιο σεληνόφωτο.
Τα μαλλιά μου πέφτουν, τα δάχτυλα γερνάνε,
ο αιώνας χαράζει στο μέτωπο καινούριους τροπικούς,
μα εγώ μικρή μου..
φυλάκισα τα μάτια μου , σε κείνη την παληα φωτογραφία σου.
χαράζει...
κρυώνω..
Τελειώσαμε;