H δικιά μας συνάντηση άργησε 30 χρόνια .
Πάντα την ονειρευόμουν
κι έτρεμα την στιγμή
μην προδοθώ .
Κι έτρεμα την ώρα
που τα μάτια θα έσμιγαν
κι έτρεμα το σφίξιμο του χεριού σου
τόσο βαρύ και σταθερό
που νόμιζα έκανε θρύψαλα τα δάχτυλά μου .
Κι ας το εξιδανίκευα μια ζωή
Σαν ποτέ δεν ήθελα να πιστέψω
ότι απλά ήταν ένα αδιάφορο Αντίο
Που ποτέ δεν είχες την δύναμη να μου πεις.
'Ήταν η ανάμνηση μια πάλη
να μην ξεχαστεί τ' όνειρό μου
που γι αυτό και μόνο η καρδιά
ήθελε να χτυπά.
Κι ήταν η κάθε μέρα μια ευχή
να με θυμόσουν .
Μα η συνάντηση άργησε
η μορφή θάμπωσε κι η ζωή απαίτησε
τα δικαιώματά της
κι εσύ τόσο απόμακρος
σαν μια σκιά που έσβηνε το ξημέρωμα .
Σαν ένα σκοτάδι που αποχαιρετούσε τον ήλιο,
που πεισματάρης επέμενε ν' ανατέλλει ,
Μέχρι που η προσκόλληση έγινε αποκόλληση
κι άρχισαν τα ξεκάθαρα μάτια
να αποδέχονται ότι ο δρόμος ήταν παράλληλος
Δεν υπήρχε περίπτωση συνάντησης
αν και δεν είχε πια σημασία .
Σαν ανταμώσαμε στο σταυροδρόμι των συναντήσεων
μας καλωσόρισε το απόγευμα γαληνεμένο
κι η αργοπορημένη συνάντηση
έσφιξε αγκαλιά τα όσα κατόρθωσε
αφήνοντας κατά μέρος τα όσα δεν κέρδισε .