στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η μέρα με τη νύχτα ,εδω και αιώνες
δεν μιλάνε η μια στην άλλη.
Στο κάθε ταίριασμα ,γυρίζουν πλάτες
λες και έχουν τίποτα να χωρίσουν.
-Πόσο σκληρό είναι στ΄αλήθεια
να μην μιλάς στο άλλο σου μισο.-
Ο ήλιος σιγά σιγά φωνάζει τις ακτίνες του,
κι αυτές-μικρά παιδιά ως είναι,
λες και το κάνουν επίτηδες..
τρέχουν ακόμα μακρύτερα.
Νυχτώνει....
σκέπασε με.
Σήμερα πάλι δεν έγινε τίποτα σημαντικό,
η σημαντικότις άλλωστε
είναι προνόμιο των ολίγων, των εκλεκτών.
Τα στοιχεία στη θέση τους,
τα δέντρα, τα βουνά, οι νεκροί
στη θέση τους-ως όφειλαν-
Κατά τον γυρισμό εκ της εργασίας,
συνάντησα τις αδελφές Καρνέζη
μισόγυμνες οι δόλιες, τρελές απο χρόνια
χαιρετούσαν μια βελανιδιά.
Νυχτώνει...
σκέπασε με.
Δεν θυμάμαι πια πότε αποφασίσαμε
εμείς οι γνωστικοί πως πρέπει να είμαστε οι πολλοί,
κι αυτές οι δόλιες θαρρείς
καθόλου δεν σκοτίζονται απ ΄την τρέλα τους.
Γελούμε ξέρωντας πως δεν θ΄αποκριθεί η βελανιδιά.
-εμεις, ποιός περιμένουμε να αποκριθεί στο κάλεσμα μας;-
Η νυχτιά μοιάζει μεγαλύτερη,
έρχεται νωρίς και δεν τελειώνει ποτέ.
Κι η φωτιά στο τζάκι ,
αρνείται πεισματικά να πει μια καλησπέρα.
Νυχτώνει...
σκέπασε με.
Το αρχοντόσπιτο του λόφου σπέρνει παράξενους ήχους.
Ραδιόφωνο , το λένε, καινούργια μόδα.!!
¨Ενας θεός ξέρει πως χωράνε οι βαριές πλάκες
σε τόσο δα μικρό κουτί.
Πόσο γρήγορα μακραίνει ο κόσμος!!
-όλοι στο κατόπι του-
Σε λίγο καιρό οι άνθρωποι θα περπατάνε στ΄άστρα
κι εγώ.. δεν μπορώ, να φύγω λίγο απ΄τον κόσμο μου.
Με πλακώνει κάθε μέρα περισσότερο,
και μου δείχνει ειρωνικά , τα κλείδια!!
Νυχτώνει...
σκέπασε με.
Μ΄ακούς στ΄αλήθεια όταν σου μιλάω;
Είναι τα χέρια μου, το δικό σου αρχοντόσπιτο
ή απλά ξεκουράζεις τις μεταξένιες σου μπούκλες;
Δεν έχω ραδιόφωνο εγώ..
...αλλά μπορώ να σου τραγουδάω,
να σου διαβάζω απο τα χοντρά σκονισμένα μου βιβλία..
ή να χορέυουμε με τα βάλς στο γραμμόφωνο,
που 'εστειλε η θεία απο τη Βιέννη.
Μπορώ να γίνω όποιος θες,
αρκεί να είμαι εγώ, αυτός.
Νυχτώνει...
σκέπασε με.
Σε λίγο θα ξαπλώσω δίπλα σου,
κι εσύ θα λείπεις ως πάντοτε.
Το κερί σιγά σιγά αργοσβήνει, κι αλοίμονο!
όσο κι αν το αγαπώ, δεν μπορώ να το κρατήσω στη ζωή.
Κι αν θάρθει κανένα όνειρο που ακόμα,
ξέρει το δρόμο και δεν φοβάται να το χάσω..
Να του κρατήσεις τις κλωστές του,
σαν μαριονέτα πλανόδιου θιάσου, τσιγγάνικου
για να νοιώθω και ΄γω λίγο
πως απο κάποιον εξαρτούμαι
Νυχτώνει...
σκέπασε με,
Φτάσαμε!!