Παίζω το παιχνίδι σας.
Αιώνες κομπολόι οι αλυσίδες
που μου τις φορέσατε
από μωρό στην κούνια.
Και το φίμωτρο το συνήθισα,
κάθε που πάω να κοιτάξω
το α-πρόσωπό μου
σε γυαλί, σε τζάμι.
Τους καθρέφτες δεν μπορώ,
γιατί ραγίζουν άμα με θωρούν.
Τώρα όμως βρήκα το χαρτί
που γράφουν τους όρους
στη στημένη και πάλι παρτίδα.
Τελευταίος κανόνας:
Αυτός που είναι η μάνα
ΠΑΝΤΑ κερδίζει,
ερήμην.
Αυτός που παίζει
και χωρίς να το θέλει,
ΠΑΝΤΑ χάνει,
ερήμην έρημος
και καταδικασμένος.
Το λοιπόν,
εγώ πάσο.
Φτου και βγαίνω
από τη μακάβρια παρτίδα.
Ούτε το "έρημος" το υπογραμμισμένο
δε με φοβίζει πια.
Όσο για το "ερήμην" σας, το διέγραψα.
Το χαρτί το κόπιαρα
χιλιάδες αντίτυπα
και τ' αμόλησα
στον άνεμο της πόλης.
Για τους άλλους...
που και σ' αυτούς φορέσαν κουστούμι'
αλυσίδες και φίμωτρο.
Αλλά, κάποιος δε θα βρεθεί να ξέρει γράμματα;
Να φωνάξει και αυτός
"φτου"...
"στα μούτρα σας"
και "βγήκα"...
ΚΙΡΚΗ