Μετέωρα βήματα
σε χρόνο σκοτεινό.
Παγιδευμένη σε ένα κόσμο που με ξευτελίζει,
ισοπεδώνω τις αρχές μου και ικετεύω να ρθει η αυγή.
Εξαντλώ τα όρια της υπομονής μου.
Μια θύελλα.
Ένας πόλεμος.
Η αγάπη.
Το μίσος.
Εσύ.
Εγώ.
Παλεύω.
Εξαντλήθηκα.
Νικήθηκα.
Νίκησα.
Ποίος ξέρει.
Προσπαθώ να αγγίξω την κραυγή μου
και ένα πένθιμο τραγούδι λέω,
για να παρηγορηθώ
πως υπάρχει παντού δυστυχία.
Μέσα από μια χαραμάδα ελπίζω
την λάμψη του κόσμου που ονειρεύτηκα να δω.
Η ψυχή μου από το ζόφος της μελαγχολίας γρήγορα να βγει
και το ξημέρωμα έναν ήλιο πιο λαμπερό να φέρει.