στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Λέξεις, πολλές λέξεις γέμιζαν τη σκέψη του. Λέξεις που στριμώχνονταν ποιά θα βγει πρώτη. Σα δίδυμα παιδιά που μαλώνουν ποιό θα δει πρώτο το φως του ήλιου.
Και όλες μα όλες αυτές οι ανυπόμονες λέξεις, μιλούσαν γι' αγάπη.
Η ψυχή του γεμάτη πάθος και φλόγα, έτοιμη να εκραγεί.
Τα μάτια του υγρά και σκοτεινά, απύθμενα. Στέλναν μηνύματα κλεισμένα σ΄ ένα παλιό σκονισμένο μπουκάλι.
Και οι λέξεις, πίεζαν και πίεζαν να βγούνε από το σκοτεινό λαβύρινθο.
Η καρδιά του πολύ κουρασμένη και πολύ μόνη.
Έτσι άρχισε να γράφει το γράμμα που δε τελειώνει ποτέ. Και δεν ήταν παραμύθι, δε μιλούσε για χίλιες και μία νύχτες, ούτε για όνειρα, ούτε για ζωή, ούτε για θάνατο.
Μιλούσε μόνο γι' αγάπη.
Τα χρόνια περνούσαν μα αυτός συνέχιζε να γράφει, να γράφει, κυνηγημένος από το χείμαρρο των αισθημάτων που τον κατέκλυζαν.
Τα μαλλιά του άρχιζαν να ξεθωριάζουν, τα χέρια του να σιγοτρέμουν. Μα κι άλλες λέξεις γέμιζαν σελίδες και σελίδες...
Τώρα η γραφή του πιο αργή, με λίγο τρέμουλο. Πάντα το ίδιο θέμα.
Ώσπου ένα ηλιόλουστο πρωινό σταμάτησε να γράφει. Ακούμπησε κάτω το μολύβι. Κοίταξε τις ατέλειωτες σελίδες που η ψυχή του αποτύπωσε στο χαρτί.
Η αποστολή του έφθασε στο τέλος της.
Κλείνει την ψυχή του σ΄ ένα φάκελο, μεγάλο φάκελο για να χωρέσει.
Κι έπειτα, ανοίγει την πόρτα που είχε τόσα χρόνια να ανοιχτεί και την αφήνει ορθάνοιχτη πίσω του.
Τον πιάνει βιασύνη ξαφνικά, πρέπει να προλάβει να ταχυδρομήσει το γράμμα.
Πρέπει να προλάβει...
Το ρίχνει στο κίτρινο κουτί, κοιτάζει τον ήλιο κατάματα και δε γυρνάει πίσω. Πηγαίνει προς τη θάλασσα, αφήνει το βλέμμα του να φύγει μακριά, να πετάξει ακολουθώντας τους γλάρους στο παιχνίδι τους.
Οι μέρες συνεχίζουν να περνούν, ο χρόνος ποτέ δεν περιμένει.
Είναι μόνος, σπαρακτικά μόνος.
Όμως, χαμογελάει. Ξέρει. Και περιμένει.
Περιμένει την απάντηση. Η ελπίδα τον κρατάει ζωντανό.
Περιμένει...Η αναμονή δεν είναι γι' αυτόν οδύνη αλλά φως στο τούνελ.
Και η πόρτα χτυπάει δυνατά. Πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια.
Η πόρτα! Κάποιος χτυπάει, πρέπει ν' ανοίξει.
Σηκώνεται δίχως να βιάζεται, γυρνάει το πόμολο και βλέπει ένα παιδί.
Ένα μικρό παιδί, με κοντό παντελονάκι, καπέλο και ένα πελώριο χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη.
"Σε περίμενα..." του λέει κομπιάζοντας. "Τόσα χρόνια σε περίμενα. Έγινα γέρος πια.
Γιατί άργησες τόσο πολύ."
"Έπρεπε να ακούσω την ιστορία" απαντάει το παιδί ντροπαλά.
"Έπρεπε να ακούσω αυτά που είχε να μου πει το γράμμα."
"Και τί άκουσες?" το ρώτησε ανυπόμονα αυτή τη φορά.
"Το άκουσα να κλαίει, να κλαίει πολύ γιατί δεν είχε πού να πάει. Του είπα να γίνουμε φίλοι και να έρθει μαζί μου. Και τότε έπαψε να κλαίει. Να εδώ το έχω" είπε το παιδί και έβγαλε από την τσέπη του το γράμμα.
"Όμως", συνέχισε, "δεν ξέρω να διαβάζω. Ξέρω μόνο να αισθάνομαι, γι' αυτό ήρθα εδώ.
Το γράμμα με συμβούλεψε να έρθω σε σένα. Μου είπε πως ξέρεις. Και μπορείς να με βοηθήσεις."
Το κοίταξε διερευνητικά. "Και οι γονείς σου? Πού είναι? Ξέρουν ότι είσαι εδώ? " ρώτησε με απορία αυτός.
"Δεν έχω. Είμαι μόνος και δεν έχω πού να πάω. Όπως και το γράμμα. Εσύ το έγραψες? "
Ο γέρος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Όμως τώρα" συνέχισε το παιδί, "έχω εσένα" και τον αγκάλιασε.
Silena 25/2/2010