Και είμαστε πάλι στο
"δια ταύτα".
Μια οριζόντια γραμμή
στην καρδιά σου.
Δε δείχνει παλμό.
Δείχνει έρεβος και νύχτα.
Πάλι σακατεμένη ευθεία
βρέθηκε το καρδιογράφημα.
Πάλι οι ιατροί υπολόγισαν
ώρα θανάτου.
Και ξανά δεν άκουσες των ζωντανών
τις λέξεις.
Κρύφτηκες και είπες να υποπέσεις
σε θάματα και τάματα και μοιρολόγια.
Μα οι νεκροί βρίσκονται
σε άλλη διάσταση.
Λένε πως ζωντανεύουν μόνο
ξημερώματα στις σκέψεις μας.
Και το πρωί ξανά, πεθαίνουν.
Εσύ-τόλμα το- να μάθεις
να συγκαταλέγεσαι
ακόμα στο ανάμεσά μας.
Είναι γλυκιά η ζωή
και χωρίς σειρήνες,
χωρίς τη μήτρα που σε γέννησε.
Χωρίς τα μάτια που σε θωρούσαν.
Χωρίς τη δίψα άλλωστε,
χωρίς τον πόνο,
χωρίς ούτε ένα τραύμα,
χωρίς μια δόση απελπισίας...
Δε θά' σουν ακόμη ζωντανός!
Τουλάχιστο, σεβάσου τούτη την παράταση!