στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία. Ανώνυμος
Παιδική ψυχή σπρώχτηκε απ το βοριά
της μητρικής αγάπης
ψηλά στην αλμυρή κορφή
που γδέρνει τις ανάσες
στο παλαιολιθικό μουχλιασμένο εκκλησάκι
του Αη Φαμίλιου.
Αέναη πτώση θαρρώντας πως ήταν για καλό της
εξορισμός αυθόρμητου χαχανίσματος
ερχομός τροχισμένης κακοδομημένης μάσκας.
Τρεμοφέγγει άρρωστος ο ήλιος
μαδημένες χρυσές ανταύγειες πνιγμένες
στο βαθύ στρώμα
της νοσηρής κοινωνικής αναγκαιότητας.
Τα στραβά γόνατα γαργαλούσανε κάποτε
το αθώο νερένιο χώμα
απελευθερωμένων ενοχών
λαξευμένο από την γλυκιά τότε
βάρκα του χρόνου
ιχνογραφεί φτερά
πρασινοασημένιων διάφανων πεταλούδων.
Θρυψαλλισμένα κοκκινόμαυρα γυαλιά
νύχια χαραγμένα στα
γενετικά γκρίζα απαθή βότσαλα
σπασμένων ερωτικών αγγείων.
Νευρώνες σφηνωμένοι
σε πολύχρωμα μπουκάλια
που μέσα τους τσιτσίριζαν
μεθυσμένα αετόπουλα.
Τα μαλλιά της δίχτυα εγκλωβισμού
ακρωτηριασμένων παιδικών χαχανητών
που σπαρταρούν με μαδημένα φτερά
στην λίθινη οχλοποίηση.
Τα σωθικά της σύρθηκαν
μες στη σπηλιά γκρεμισμένα απ’ το περιφρουρούμενο
κάστρο ανθρωπιάς κρυμμένα για αιώνες,
γεννούσαν τα κίτρινα αυγά τους
νεκρά ραγίζαν μέσα τους
τα βρέφη της αγάπης.
Μαύρος αφρός
με κομμάτια κατεστραμμένης ουσίας
μπουρδουκλώνεται στο νωθρό
ωχρό κύμα της φοβίας
Η θάλασσα ξερνά
αιμοσταγή φύκια
στην μοναξιά της επαναστατημένης ακτής.
Εκεί όπου
ένας μωρός συγγραφέας
περπατάει αργά και εξερευνητικά...
Σε μαύρο βράχο αντικρίζει
την σαπιοκόκκινη καρδιά της
ξύνει στις βαλβίδες της
τα πύρινα μολύβια του
που γράφουνε με εμετικό χρώμα
το ΤΕΛΟΣ.
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE
