Στα τζάμια του δειλινού
εκεί που σβήνουν οι γλάροι το πέταγμα τους
τα ρόδινα χείλη της φωτιάς
που βύζαξαν το κόκκινο από τα όνειρά μου,
όταν μύστης έγινες των ψίθυρων της αγάπης
και εγώ Αφροδίτη αναδυόμενη
μέσα από την θάλασσα των στίχων.
Και ήταν ο έρωτας το ξυπόλητο αγόρι
που έριχνε τα ζάρια στο απόμερο σοκάκι,
για να δει ποιός από τους δυο θα κερδίσει ,
όταν μέσα μας φύσηξε σαν γλυκόπνοο αεράκι
με την γλύκα των αηδονιών του Μάη
το τραγούδι της μούσας
όταν στεφάνια έπλεκε με τις λέξεις
τον έρωτα για να καλέσει κοντά της...
Βάσω Μπρατάκη