ο ανθρωπος κανει διάφορες δραστηριοτητες για να περνα ευχαριστα την ωρα του.
Τωρα αν θα μπει γκολ ή οχι δεν εχει καμια σημασια. Ο ανθρωπος βρισκει τροπους για να νιωθει τον εαυτο του μεσα σε συνολα. Μεσα σε συνολα αποκτα κ ο ιδιος ενα νοημα υπαρξης. Ενας ευφυης ανθρωπος βλεπει αμεσως στη ζωη του το εφημερο. Ποιος ο λογος να κανω αυτό κ το άλλο αφου μετα από 200 χρονια τιποτε δεν θα υπαρχει, όχι μονο από μενα, αλλά κ από τα εργα μου; Δεν μενει τιποτε στα χερια μου. Ετσι ο ανθρωπος βρισκει αλλους συνανθρωπους του κ φτιαχνουν μια ομαδα. Γυρω από την ομαδα αρχιζει κ δημιουργείται ενας θρυλος. Οι ομαδες μπορει να ειναι ποδοσφαιρικες, μεχρι κράτη,
κ πολεμικους συνασπισμους τυπου ΝΑΤΟ.
Τωρα τι σημασια εχει αν νικησω την Συρια, στο Ισραηλ, στο Ιρακ, στην Ουκρανια; Καμια.
Μπορει να ειμαι λιγο ή περισσοτερο δοξασμενος,
ομως αυτό γινεται από τους ομοιους του. Από τους αλλους ανθρωπους. Δηλαδη ο ένας ανθρωπος βραβεύει τον άλλο,
όμως η επιβραβευση δεν εχει να κανει με κατι πιο μεγαλο από μενα. Ομοιοι αποτίουν φορο τιμης στους ομοιους. Ειναι μια συμφωνια μεταξυ των ανθρωπων κ τιποτε άλλο. Στην πραγματικοτηα περιπαιζει ο ένας τον άλλο για να περναμε την ωρα μας ευχαριστα. Ποτέ κ πουθενα ένας ανθρωπος δεν εφερε τον εαυτο του περα από τα συνολα. Ποτέ. Το συνολο σου δινει μια ψευδαισθηση ότι εδω περα κατι κάνεις. Ομως η πραγματικη ουσια, το ζουμι της υποθεσης ηταν παντα περα απο τα συνολα. Τα συνολα ειναι παντα ενας μεσος ορος. Αν ειναι αυθεντίες τοτε δεν ειναι συνολα, ειναι ολιγαριθμοι, εδώ κ κει. Ομως η μαζα μπορει να χωραει ανετα εκει μεσα. Ετσι τα συνολα ειναι φτιαγμενα για την μεγαλη μαζα του κοσμου. Για τον μεσο ορο του κοσμου.
Ομως ειναι πολύ ομορφα αυτά τα κλαπ. Πινουμε τον καφε μας εκει μεσα, πινουμε κανενα ποτο, ακουμε μουσικη, χορευουμε, ξενυχταμε, περναμε ομορφα, διασκεδαζουμε.
Κ ο κοσμος ειναι γεματος με ολων των ειδων τες οργανωσεις που μπορει να χωρεσει ο καθενας, οποιο γουστο κ να εχει. Ειναι ομορφα κ δινουν ποικιλια στη ζωη μας. Για να ανέβει ο ανθρωπος, πιο πανω απο τον ιδιο, να ωριμασει, θα πρεπει να βρει καποιον πιο ψηλα από αυτόν. Αφου τον φτασει, θα προχωρησει να βρει καποιον πιο μεγαλο, κ ετσι σιγα σιγα θα ανεβαινει ο κ ο ιδιος. Οσο πιο ψηλα θα ανεβαινει θα μοιαζει να ειναι μονος του εκει πανω, επειδη η μαζα των ανθρωπων ζουν στην κοιλαδα,
κ συνεχιζουν να ανηκουν σε διαφορα συνολα. Κ τωρα τα συνολα θελουν να ειναι παντα συνολα, ετσι δεν τους ενδιαφερει η ανοδος του συνολου, επειδη υπαρχει το προβλημα να διαλυθει η ομαδα,
ή να μεταλλακτει σε κατι άλλο. Ομως τα συνολα είναι κατι το ομορφο. Τουλαχιστον σου δινει την ψευδαισθηση ότι Εισαι. Ομως οσο ανεβαινει την κλιμακα, το Εισαι, μετατρεπεται σιγα σιγα σε Εμεις. Σου δινει την αισθηση ότι η δικη σου οντοτητα ειναι κατι το ψευτικο, κ ότι νιωθεις μερος ενος συνολου πιο μεγαλου από σενα.
Χμ. Ξεκινησαμε να ειμαι εναντιον των συνολων,
σαν ομαδες μαζας,
κ καταληξαμε παλιν στα συνολα. Βρισκουμε την οντοτητα μας στο Συνολο. Στο ένα κ μοναδικο συνολο. Οτι εγω ανηκω στο ένα κ μοναδικο συνολο,
κ ότι ολα τα συνολα που ζουμε ολοι μας, είναι υποσυνολα του μεγαλου, του ενός συνολου. Μελη της μιας κ μοναδικη λεσχης. Της αδελφοτητας της αγαπης. Σε αυτη τη λεσχη δεν υπαρχουν προεδροι. Ολοι ειναι προεδροι. Πανω στα ραφια του συλογου τους δεν θα βρεις κανενα κυπελο, ουτε κάν εναν έπαινο, ουτε διακρισεις. Οσοι ανηκουν σε αυτο τον συλογο, είναι από μονοι τους κυπελα. Καθενας είναι κ ένα κυπελο. Η ομορφια αυτη της λεσχης, αυτου του ενός κ μοναδικου συνολου, ειναι ότι δεν συναγωνιζονται να παρουν. Συναγωνιζονται να δωσουν. Ισως μπορει να υπαρχει μια καποια διαμαχη …
ολοι θελουν να δωσουν. Ομως ειναι μια λεσχη αφθονιας, κ τα εχουν αυτά τα τερτιπια αυτες οι λεσχες αφθονιας. Το γνωριζουν ότι το δωσιμο είναι η μεγαλυτερη ηδονη, η μεγαλυτερη ευχαριστηση. Ετσι σιγουρα υπαρχουν προβληματα σε αυτους τους συλογους αγαπης, όμως λυνονται με αγαπη, κ ολοι ειναι ευχαριστημενοι.