Sub Menu

Eίσοδος Μελών

Who's Online

Έχουμε 520 επισκέπτες συνδεδεμένους

Καλώς ήρθατε

στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.

Εκτύπωση PDF
RSS
Logo Gate * Άρθρο Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ: 29 Ιανουαρίου στις 2:54 μ.μ
 

Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ: 29 Ιανουαρίου στις 2:54 μ.μ Hot

Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ: 29 Ιανουαρίου στις 2:54 μ.μ

Φαντασίωση είναι ο Ήλιος, το φεγγάρι και εκεί νο το μικρό βαρκάκι που ξεκινά και διαπερνά τη σκέψη, την ώρα που ζωγραφίζει το απωθημένο την πραγματικότητα.

Κι όταν μιλά το σιωπηλό του απεικονίσμα τος τότε θεριεύουν οι πνοές και τα μαντίλια αποχαιρετούν τους αναχωρητές.

Κι όταν ακούς τους ανθρώπους που σε κατευ θύνουν για να σε βγάλουν από την κρίση, τότε όσο κι αν σφίξεις τα μάτια και πληγώσεις τα μα τόκλαδα, καμιά ασπροκωλίνα δεν σου κουνά την ουρά, ούτε κανένα μικρό κλαράκι δεν χαμηλώνει για να σου κλείσει το ματάκι.

Και στην place des vosges, ελληνιστί πλα τεία των Βοσγίων στο Μαρέ, δυο βήματα από τη Βαστίλλη, σε μια από τις καλύτερες συνοι κίες του Παρισιού, η κίνηση Jeudi Noir, Μαύ ρη Πέμπτη, έχει κάνει κατάληψη στο ανακαι νισμένο και ακατοίκητο κτήριο της μαρκησίας De Sévigné από τις 31 Οκτώβρη 2009.

Το κτήριο ανήκει στην Béatris Cottin, 87 ετών σήμερα, η οποία εδώ και δυο χρόνια ζει σε γηρο κομείο. Οι καταληψίες, χαμηλόμισθοι υπάλληλοι και φοιτητές ως επί το πλείστον, συναντήθηκαν με τον δήμαρχο του Μαρέ, τους εκπροσώπους της γηραιάς και τους υπερέχοντες κατοίκους της περιοχής. Σε μια θεατρική παράσταση στην πολυ τελή αυλή του κτηρίου ζητήθηκε ένα υπέρογκο ποσό, για να ξεχειμωνιάσουν οι επαναστάτες της ανάγκης.

Οι άνθρωποι και τα θηρία. Η εφαρμογή του νόμου και η δικαιοσύνη της ανθρωπιάς. Έννοιες ξένες.

Και στο γηροκομείο η αιωνόβια κοιμάται και ξυπνά ανοίγοντας καθημερινά το σεντούκι μετρώντας το χρυσάφι της ματαιότητας πριν συναντήσει τον βαρκάρη.

Και ενώ τα νομίσματα ξεπετιούνται από τα ανθρωποφάγα συστήματα της δύσεως, περί φαντασιώσεων ομιλεί ο υπουργός Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, ενισχύοντας την άποψη περί της ζωώδους εκδοχής μερικών, για την ερωτική πράξη.

Πόσο πελώρια είναι τα νύχια που γδέρνουν και προσφέρουν την πρόσκαιρη αναπνοή και πόσες θυσίες θα πρέπει να ακουμπήσω πάνω σε κάθε κόκκινη χαρακιά.

Αμέτρητες σκέψεις περιφέρονται και ανα τρέχουν.

Μένω για μια στιγμή καρφωμένος στην πρότα ση «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω προσωπικά για την υποστήριξή σας στη μεγάλη μας προσπά θεια για το νέο ξεκίνημα».

Και ο ελληνικός λαός σας ευχαριστεί εκ βαθέων, κύριε Καραμανλή, για την προσφορά σας στον πολιτικό πολιτισμό, που αφήσατε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

Απ’ την άλλη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος εμπέ δωσε επιτέλους ότι «η πολιτική της ρητορικής ευκολίας» απεβίωσεν. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα, έλεγαν στο τέλος των παραμυθιών οι γιαγιάδες, όταν ήταν κακό το τέλος για το πριγκιπόπουλο.

Και ο Αντώνιος, ο Σαμαράς, δεν δέχεται να κυβερνήσει πάνω σε ερείπια.

Ενώ οι άλλοι οι ηλίθιοι το επιδίωξαν!

Και βγαίνουν οι λέξεις απλώς για να φτιά ξουν στρατιωτικά οχήματα της εντύπωσης, να αποσπασθεί η προσοχή, να εισπραχθεί το χειροκρότημα.

Και τα μπλόκα συνεχίζονται στους διαδρόμους και μαζεύονται οι πνιχτές φωνές στον πάτο του φλιτζανιού.

Κι όλα μοιάζουν σαν να μην άλλαξαν ποτέ.

Ίδια τιμή ο μαϊντανός, ίδιες απαιτήσεις και η Ευδοξία.

Οι φαντασιώσεις επανέρχονται να ανησυ χήσουν την ηρεμία του ηλιοβασιλέματος και εκείνη η κακάσχημη σελήνη που θέλει σών’ και καλά να την κοιτάξω μου τη δίνει στα νεύρα.

Πού όρεξη τώρα να βλέπεις τα φεγγαρόφωτα.

Καινούργια κεφάλαια ικανοποίησης των ενστίκτων φανερώθηκαν.

Γεια σου ρε Λεοπόλδε τεράστιε, ευτυχώς

Η υπόσταση της Δύσεως

Στην αποβάθρα! Ένα κομμάτι από άνθρωπο κουβαριασμένο δίπλα στο υπόλοιπο της κατανάλωσης. Κατ’ εικόνα του Θεού που μας δίνουν και καθ’ ομοίωσιν της οικονομίας της Δύσεως. Η έξοδος του ανθρώπου από το ισχυρό σύστημα της ευημερίας των ολίγων.

Χρόνια τώρα στο ίδιο σημείο αγκαλιά με το τσιμέντο. Μπρούμυτα, με το πρόσωπο σκεπασμένο με το δανεικό ρούχο. Χωρίς αισθήσεις και με τον θόρυβο του τρένου μοναδική συντροφιά. Δεν ικετεύει, απλώς υπάρχει. Υπάρχει δίπλα σ’ αυτούς που περνούν, στη ματαιοδοξία που δεν τον αναγνωρίζει!

Συνηθισμένη εικόνα μες στην αυθάδεια της δύσεως, που μπορεί να δανείζει με τόκο την αξιοπρέπεια των σωμάτων. Εξεικόνισμα για τους άρχοντες των υπερώων και γι’ αυτούς που τολμούν να ομιλούν χωρίς να κοιτάζουν τον επίλογο των αλαζονικών εσπέριων λόγων.

Μυογράφημα

Το χέρι τέντωσε το δάχτυλο. Η φωνή αγρίεψε. Τα μάτια πέταξαν φωτιές. Η ένταση αλλοίωσε τις γραμμές και τα προσχήματα κρύφτηκαν πανικόβλητα.

Σκάσε! Το κεφάλι χαμήλωσε, τα πόδια λύγισαν και τα χέρια δέσανε μπροστά.

Δεν είχες κάνει τίποτα!

Άλλωστε το γλυκό ήταν στο πιο ψηλό ράφι και ήσουν πολύ κοντός. Και στην καρέκλα να ανέβαινες, πάλι δεν έφτανες.

Κι όμως εσένα μάλωνε πάντα όταν περνούσε κρίση. Ποτέ τους άλλους. Και ήταν πολλοί αυτοί που μένανε στο μεγά- λο σπίτι το παλιό με τα όμορφα μπαλκό- νια που βλέπανε τη θάλασσα.

Την ήξερες αυτή τη φωνή! Την αναγνώριζες στα μάτια του παππού, της γιαγιάς, του πατέρα και της μάνας σου. Την ένιωθες στο σχολειό, στην εκκλη- σιά, ακόμα και τότε που είχες ερωτευθεί εκείνη τη μικρή με τις κοτσίδες, που είχε έναν μπαμπά με γραβάτα και λουστρί- νια.

Ποτέ δεν τόλμησες να απαντήσεις στις περιφρονητικές ανάσες που χαστού- κιζαν το πρόσωπό σου. Ÿ Δεν μπορούσες. Βγαίνανε οι λέξεις μέχρι το στόμα και εκεί πνίγονταν μπερ- δεμένες.

Μόνο κάτι βρεγμένα μάτια που βλέπανε τα σκονισμένα παπούτσια σου.

Σκάσε!

«Δεν ήμουν εγώ», ψέλλισες. «Δεν ήμουν εγώ», φώναξες.

Η φωνή σταμάτησε, κοίταξε την ηχώ σου και ημέρεψε.

«Δεν ήσουν εσύ το ξέρω, αλλά στους άλλους δεν μπορώ να φωνάξω», ψιθύρισε.

«Δεν ήμουν εγώ», φώναξες αυτή τη φορά πολύ δυνατά.

«Και μην ξανατολμήσεις».

Αντιμίλησες και χάρηκες γιατί τρό- μαξες τον εαυτό σου!

Κριτικές Χρηστών

There are no user reviews for this listing.

 

 
 
Powered by jReviews

Κριτικές : Advanced Search

Κατηγορία:     Keywords: