στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Knock, knock, knockin’ on heaven’s door, τραγουδα ο Μπομπ Ντιλαν,
κ ειναι ενα αντιπολεμικο εργο.
Ω! Εσυ, κακια μου μοιρα! Φυγε από το σβερκο μου! Φυγε μακρια μου! Μαζι σου η ζωη μου ηταν σκετη καταστροφη!
Ξεφορτωθηκαμε την κακια μας μοιρα, κ πλεον η ο δρομος προς τον παραδεισο ηταν ανοικτος.
Προηγουμένως ,
γυρω από τον παραδεισο υπηρχαν συρματοπλεγματα ενος
στρατου. Ο στρατος αυτος αποτελείτο απο μηχανες ,που ειχαν χειριστές μηχανες
με σαρκα κ αιμα.
Μερικες φορες, οταν ο ανθρωπος μηχανη, ειχε αναλμπες ανθρωπιάς,
εβλεπε πεντακαθαρα αυτον τον παραλογισμο τρελας κ φωναζε: Οχι στην τρελα!
Ομως επειδη οι περισσοτεροι απο μας – για διαφορους λογους ο καθενας μας-
συνεχιζαν να ειναι μηχανες,
δεν εδιναν σημασια στις διαμαρτυριες. Μαλιστα πολλες φορες σήκωναν το οπλο κ σκότωναν τον διαμαρτυρομενο,
σαν εχθρο του εθνους.
Αυτος ο συντονισμος- δηλαδη σε μια δεδομενη στιγμη να ξεφυτρωσουν ταυτοχρονα πολλοι διαμαρτυρόμενοι- ηταν πολύ σπανιος. Μεχρι τις μερες μας, η διαμαρτυρια, συνέχιζε να ειναι μεμονωμενη. Ομως σε μια στιγμη συνεβηκε. Ταυτοχρονα μαζευτηκαν πολλοι. Δεν εκαναν καμια διαδηλωση- ολες οι διαδηλώσεις είναι ματαιες.
Αυτό που συνεβηκε, στην περιπτωση μας, ηταν μια μαζικη αυτογνωσια. Αντιλήφθηκε – το ανθρωπινο ειδος- την υποσταση του, που δεν ειναι άλλη απο την ανθρωπιά του. Ετσι ξαφνικα ειπε: ειμαι ανθρωπος με σαρκα κ οστα, κ δεν εχω κανενα δικαιωμα να εξουσιαζω κανεναν, ουτε να εκμεταλευομαι κανεναν, ουτε να σκοτωνω κανεναν.
Ο παραδεισος ειναι μια ουτοπια,
μια ουτοπια σε ενα τοπίο αγριο, απανθρωπο, που φανταζει σαν ελπιδα. Εδω είναι η κόλαση κ εκει ο παραδεισος.
Ο παραδεισος ειναι μια ουτοπια. Οταν το απάνθρωπο φυγει,
τοτε στα χερια μου δεν μου απομενει η ελπιδα. Η ελπιδα εχει φυγει καλπαζοντας πανω στο ιδιο πολεμικο αρμα.
Οτι απομενει ειναι αυτη η αθωοτητα να συναγωνιζεται τον εαυτο της,
σε μια γωνια καποιας παραλιας, καποιου ποταμου,
που η μονη ισως πονηρη κινηση, είναι αυτο το βλεμμα που κοιτα την Ελενη όταν σκυβει να πιει νερο κ φαινεται το βρακακι της,
οταν την βλεπει να κολυμπα γυμνη,
οταν η Ουσια ερωτευεται τον εαυτο της. Ο μονος παραδεισος που υπαρχει.
https://www.youtube.com/watch?v=_bWzyiU-S_w
